Homepagina > Onze overledenen > Jaar 2014. > Broeder Harrie Hamers overleden.

Broeder Harrie Hamers overleden.

zaterdag 8 maart 2014, door Webmaster

In medeleven en dankbare herinnering,

delen wij U mede dat

Harrie (Hubert Hendrik) Hamers
(Broeder Alfons),

Missionaris van Afrika
- Witte Broeder -

op 7 maart 2014 is overleden.


_

Harrie werd geboren op 13 juli 1916 te Epen in Nederland. Als kind verhuisde hij naar Mechelen, waar hij in juli 1924 het Vormsel ontving. Om missionaris te worden behoorde hij dan ook tot de Belgische Provincie, en volgde de opleiding daar in onze vormingshuizen van Varsenare en Gits, waar hij zich op 8 september 1947 door een missionaris eed verbond aan onze Sociëteit. Zijn jongere broer Leo was al in 1939 met zijn opleiding begonnen in Bouchout; hij was evenals Harrie werkzaam in Oost Kongo; hij overleed in 1997.

Harrie was een harde werker; iemand beschreef hem als “de man die nooit moe was”. Steeds bereid iemand te helpen. Hij was zachtaardig van karakter, heel aangenaam om mee samen te leven en te werken, met een fijne humor. Iemand die jaren met hem samen was getuigde: ”Ik heb hem nooit kwaad zien worden”! Naast zijn vele werk legde hij grote nadruk op bezinning en de innerlijke dimensie van zijn leven; hij stond er om bekend. Iemand schreef in december 2008: “Ik vermoed dat hij nog steeds te vinden is bij de Heer in de kapel”. Harrie was zeer sober; hij dronk geen alcohol, maar ook geen koffie of thee, alleen water. Men noemde hem dan ook “de Watervogel”.

Na zijn eed bleef hij nog een jaar in Gits om op de boerderij van het noviciaat te werken. September 1948 ging hij naar Varsenare om voor de groentetuin van ons vormingshuis te zorgen. Deze was voor eigen gebruik en voor verkoop op de markt. Vier jaar lang initieerde hij er de novicen in de geheimen van het groenten kweken; zij herinneren hem en zijn werk nu nog.
Oktober 1952 kon hij naar Oost Kongo vertrekken, Katana in het bisdom Bukavu. Hij was er 10 jaar en dreef de boerderij van het klein seminarie voor de voedselvoorziening en had er een steen- en dakpannenbakkerij voor de bouwwerken die hij ondernam, en overzag daarbij nog hun koffieplantage. Voor verlof in België en Nederland had hij eigenlijk geen tijd.
In 1961 was hij een maand in Ruanda om in Nyakibanda de Broeder van de boerderij van het groot seminarie te vervangen.

Vanaf augustus 1962 was Harrie bijna 8 maanden op de Prokuur in Bukavu om er het economaat te voeren en de bezoekers te ontvangen. In maart 1963 ging hij naar het domein van het Fomulac ziekenhuis, waar hij bijna 30 jaar leefde en werkte vanuit de Witte Paters gemeenschap daar. Hij tekende de plannen voor zijn bouwwerken, en bouwde die, onder andere het ziekenhuis en een school voor de kinderen van het ziekenhuispersoneel. Hij bouwde vakkundig met oog voor afwerking. Hij had er een houtzagerij, een timmerwinkel; een steen- en een zandgroeve; plantte bomen; en zorgde bovendien nog voor de boerderij. Hij had goede relaties met zijn werklui, en met de bevolking in het algemeen. Harrie hield er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Het verhaal gaat dat bij zijn eigen zilveren jubileum, waarvoor ook zijn broer Leo overgekomen was uit Bunia, Harrie zelf plots spoorloos verdwenen was!

Vanaf januari 1992 was hij in Murhesa, Bukavu, om er het economaat te voeren en te zorgen voor de grote tuin, een kleine koffieplantage, en een bos van eucalyptusbomen. Het hele jaar door bracht hij sla op tafel, andere groenten waren er in overvloed, evenals aardbeien, en koffie van zelfgeroosterde koffiebonen, waarvan alle priester en zustergemeenschappen van de bisschopsstad konden genieten. Als een monnik verdeelde hij zijn tijd tussen gebed en werk, steeds beschikbaar voor hen die een beroep op hem deden. Elke vrijdag voormiddag ontving hij de armen die zich op de binnenplaats opstelden, een rij volwassenen en een andere rij kinderen. De volwassenen ontvingen wat geld; de kinderen bananen, snoepjes of koekjes. Ook wanneer hij ziek was wilde hij maar blijven doorwerken. De enige oplossing was dan om de overste te roepen om hem onder gehoorzaamheid te verplichten naar bed te gaan. Dat was voor hem heilig.

Eens was hij zo ziek dat ze hem voor opname en verpleging naar het Fomulac ziekenhuis brachten, waar hij zo lang geleefd en gewerkt had. Maar na 3 dagen hadden de confraters hem al teruggestuurd, want zij konden hem niet op zijn kamer houden omdat hij steeds ging meewerken met zijn vroegere personeel! Eens was er onenigheid tussen het ziekenhuis en een buurman over de grens van hun eigendom. De directeur ging Harrie in Murheza halen, en zonder te aarzelen liep hij trefzeker naar de juiste plek waar na wat graven het wettelijke grenspaaltje te voorschijn kwam. Probleem opgelost!

April 1996 kwam hij voorgoed naar Nederland, en vestigde zich te Heythuysen; hij was toen bijna 80 jaar oud. Hij was liever langer in Murheza gebleven, waar hij gelukkig was; zijn zieke broer Leo in Heythuysen deed hem besluiten terug te komen. Dag en nacht stond hij voor hem klaar en hij heeft hem tot laatst toe verzorgd.

Hij hield van postzegels verzamelen, en van een potje kaarten; in 2010 begon dat lastiger te worden omdat hij steeds minder hoorde; toen ging hij bij de andere kaarters zitten om te kijken. In december maakt hij een gemene val. Van toen af was hij aan een rolstoel gebonden, die hij zelf voort wilde bewegen. Je zag hem vaak in de kapel, en dikwijls zich voortbewegend door de lange gangen van het huis, met een rozenkrans in zijn hand. Hij had een vaste medebroeder die hij een paar keer per week bezocht voor een geestelijk gesprek. Echte gesprekken werden steeds moeizamer, omdat hij praktisch niets meer kon horen. Nooit hoorde men hem klagen; hij maakte de indruk van een tevreden mens. Hij begon sterk te vermageren, en kreeg wat moeite met zijn oriëntatievermogen. Eind februari 2014 maakte hij weer een gemene val in zijn appartement en werd bedlegerig. Op 7 maart is hij overleden in zijn appartement in Heythuysen.
Wij zullen zijn lange leven vieren in een Eucharistieviering op woensdagmiddag 12 Maart om 15.30 in de kapel van St. Charles, Op den Bos 2, 6093 NC te Heythuysen.

“Dan kunnen zij het goede zien dat u doet,
en zullen zij uw Vader in de hemel eer bewijzen”.

Mt.5,16

Correspondentieadres;

De heer L. Schlenter
Burggravershof 6
6271 HG Gulpen

Namens de Missionarissen van Afrika

Pater Wim Wouters w.p.
Modestusstraat 20
5101 BP Dongen

Portfolio