Homepagina > Onze overledenen > Jaar 2011. > Zuster Maria Krupers overleden.

Zuster Maria Krupers overleden.

dinsdag 20 december 2011, door Webmaster


IN MEMORIAM

Maria Krupers
( Zuster Plechelmus )

Geboren in Oldenzaal : 24 april 1915

Eerste Professie : 2 mei 1946

Overleden in Nuland : 18 december 2011


Op 22 december 2011 werd Zr. Maria begraven op het kerkhof Munsel te Boxtel, waar zij rust in de nabijheid van haar medezusters.
Tijdens de eucharistieviering ten afscheid in de St. Petruskerk van de Verrijzenisparochie te Boxtel, memoreerde Zr. Jeanne Simons het missieleven van Zr. Maria als volgt.

Maria werd geboren op 24 april 1915 te Oldenzaal.
Haar vader was Johannes Krupers en haar moeder Willemien Teggelaars.
Zij was de derde van 9 kinderen, waarvan de tweede, een jongetje, kort na de geboorte stierf.
Toen Maria drie jaar was vertrok het gezin naar Brunssum in Zuid Limburg.
Vader werkte er in de mijnen. Nadat er een ongeluk gebeurde in de mijn, werd moeder bang en is de familie weer teruggekeerd naar Oldenzaal.
Vader vond er werk in een textielfabriek. De lonen waren in die tijd niet hoog en de sociale voorzieningen waren toen ook niet zoals nu. Het hele gezin leerde zuinig te leven.

Na haar zesde schooljaar hielp Maria haar moeder in de huishouding, ofschoon ze liever gestudeerd had. Ze schreef dat met haar Plechtige Communie zij zich geheel gaf aan de Heer, die ze koste wat kost trouw wilde blijven.
Ze wou zo vlug mogelijk naar het klooster, maar de zwakke gezondheid van haar moeder liet dat niet toe. Daarom hield ze haar verlangen naar het klooster te gaan steeds voor zich.
Toen ze 27 jaar werd vond ze het tijd om te gaan. Haar zusjes beloofden haar voor moeder te zullen zorgen en dit stelde haar gerust.
Een Witte Pater, een broer van zr. Christine van Gendt (Witte Zuster), assisteerde in de
parochie en gaf haar een boekje van de Witte Zusters en dat was het…
Met haar vader is ze naar Sancta Monica in Esch gegaan.
Een jaar later ging haar wens in vervulling en trad ze in bij de Missiezusters van O.L. Vrouw van Afrika, de Witte Zusters.

Maria had altijd zelfstandig gewerkt en nu begon voor haar een heel ander leven.
Vroeger thuis had ze geleerd haar eigen verlangens en keuzes opzij te zetten ten gunste van haar familie. Nu maakte zij een radicale keuze voor de Missie in Afrika. Een roeping waaraan ze met heel haar hart gehoor wilde geven.
Ze waardeerde de zusters waarmee ze leefde in Afrika en die erg lief en behulpzaam
voor haar waren. Zij waren een grote steun voor haar.
Haar missiewerk bestond erin om maaltijden klaar te maken in grote instellingen,
bv. het Moederhuis in Algiers en het verzorgingshuis waar onze oude en zieke zusters werden verpleegd. Ze werkte daar samen met de lokale Algerijnse mensen, die tegelijkertijd geschoold werden.
Maria werd er erg gewaardeerd, vooral om haar gezonde humor en geduldige glimlach.

In 1963 kwam Maria weer naar Nederland terug en heeft ze zich dienstbaar gemaakt in de communiteiten van Boxtel, Esch, Sterksel en Mook. Als portierster heeft ze veel mensen met een grote glimlach te woord gestaan en ontvangen.

In juni 1993 is ze verhuisd naar woonzorgcentrum ‘La Verna’ in Wijchen en kon ze genieten van de rust, totdat zij in 2004 naar het kloosterverzorgingshuis St. Jozefoord in Nuland verhuisde.
Ook daar was Maria bekend als een tevreden zuster, blij met wandelingen in de grote tuin.
Met Zr. Damiani, die haar heel nabij was, had ze een afspraak gemaakt om samen naar de hemel te gaan. Zodra Damiani in haar kamer kwam ‘s-morgens, vroeg ze tot aan de dag voor haar overlijden:
Kom je me halen om samen naar de hemel te gaan?

Maria was klein van gestalte maar groot in haar eenvoud en dienstbaarheid.
Ze heeft haar ‘missie’ volbracht en al woont ze niet meer onder ons, zij leeft voort in de herinnering van veel mensen. Hier volgt een brief die ze zelf schreef:

. - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - .

Huize Alverna - Wijchen.
April – 2001

Aan mijn dierbare medezusters van Onze Lieve Vrouw van Afrika.

Nu ik al in mijn 86ste jaar ben en mijn gezondheid steeds minder wordt, vind ik het wel tijd om een dankbrief te schrijven aan al mijn medezusters.
Vooreerst dan kan ik wel zeggen dat ik altijd zeer gelukkig en tevreden ben geweest
in onze Congregatie. De Heer en onze lieve zusters heb ik dat alles te danken.
Ik was niet een van de sterkste en niet van de gehaastste. Maar met hun liefde en hulp
heb ik het kunnen volbrengen.
Heb mijn best gedaan om te doen wat er van mij werd gevraagd. Geen grote dingen,
maar in het gewone van iedere dag. Trots om een kleine schakel te kunnen zijn in het geheel van Onze dierbare Congregatie!
De Heer was mijn sterkte en grote Liefde. Vanaf mijn prilste jeugd.
Heb daarom wel een moeilijke jeugd gehad. Moeder was niet sterk en had mijn hulp nodig.
Heb zolang mogelijk maar gezwegen over mijn roeping. Maar Jezus heeft zich op het goede moment over mij ontfermd en zo is alles goed gekomen.
Nogmaals dank aan U allen en een Zalig weerzien bij ons aller eeuwige Liefde.
Hij is getrouw! Wens U allen een Zalig weerzien bij onze Hemelse Vader!

Zr.Marietje Krupers

. - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - . - .

Portfolio