Broeder van Dijk overleden.

Wim werd geboren op 20 november 1926 te Tilburg. Om missionaris te worden volgde hij de opleiding in onze vormingshuizen van St. Charles in Boxtel en ’s-Heerenberg, waar hij zich op 17 september 1948 door een missionaris-eed verbond aan onze Sociëteit.

Wim had een gezond oordeel, wat ook mild en weloverwogen was. Hij werkte met grote toewijding, met zorg, en met een groot gevoel voor orde: alles wat anderen lieten liggen ruimde hij op. Hij wist wat hij wilde, was een doorzetter. Hij had een prettig karakter, maar hij kon wel eens zenuwachtig worden en dan wat heetgebakerd zijn. Hij was iemand die initiatief nam. Hij mocht graag uitknobbelen hoe ergens verbetering in aan te brengen, in de snit van kleding, in de verlichting van ruimten. Dan keek hij er boeken op na, vroeg rond, probeerde uit. Hij hield van de natuur. Tijdens zijn opleiding gaf hij tekenles aan nieuwkomers.
Tijdens zijn opleiding te ´s-Heerenberg leerde hij het kleermakersvak. Met de staf en een honderdtal studenten waren het heel wat gandourah´s en burnousen die hij naaide, en kleding die hij repareerde. Van 1949 tot 1952 was hij achtereenvolgend receptionist en kok in onze huizen van Boxtel, Santpoort (het Lavigerie college was toen in aanbouw) en Rotterdam. Hij deed dat met grote zorg, was steeds bezig, en altijd bereid een dienst te verlenen. In 1952 ging hij naar ons St. Paulus college in Sterksel voor de technische dienst. In september 1954 trok hij naar Mariënthal, Luxemburg, voor 2 jaar verdere opleiding. Daar leerde hij o.a. timmeren en elektriciteit.

In oktober 1956 vertrok Wim naar Zambia, naar het aartsbisdom Kasama, waar hij benoemd werd op het klein seminarie van Lubushi om daar veelsoortig werk te doen wat het best omschreven kan worden als technische dienst. Daar viel het grote onderhoud onder en de regelmatige reparaties in alle gebouwen, het reviseren van de dieselmotor voor de elektriciteit, maar ook het bouwen van een flink kippenhok. Wim schreef hierover 12 oktober 1959: “Ik voelde me hier werkelijk thuis”. Maar vanwege lever- en galklachten had hij een rustiger werkomgeving nodig, en na het Paasfeest van 1960 werd hij receptionist en kok in onze gemeenschap in Woodlands, Lusaka. Op 20 juni 1961 schreef hij: “Ons nieuwe huis hier is net een hotel! Paters en Broeders komen en gaan”. Dikwijls moest hij ´s-middags extra brood enz. gaan kopen omdat er meer bezoekers waren aangekomen dan verwacht. Einde 1961 moesten er dan ook 7 kamers en een grotere gebedsruimte bijgebouwd worden, en de eetkamer moest vergroot worden.

Op 7 januari 1963, voor zijn vertrek op verlof naar Nederland, werd Wim benoemd als econoom/manager van het Taal en Retraite Centrum te Ilondola, en werd hij gevraagd om na wat vakantie een boekhoudcursus te volgen en wat praktijk op te doen. Dat deed hij als econoom op ons klein seminarie in Sterksel van 10 februari tot half mei. Op 6 juni 1963 begon hij met zijn nieuwe taak in Ilondola. Toen hij aankwam waren ze nog druk bezig met de bouw, die het volgende jaar pas klaar zou zijn, maar in oktober begonnen zij al met een retraite gevolgd door een week studiebijeenkomsten. En op het einde van het jaar begon een groep jonge confraters aan een cursus van 6 maanden in de Bemba taal en cultuur. Wim schreef in november 1963: "Mijn eerste werk was het aanleggen van een goede groentetuin.
Verder zijn we bezig om de “bush” (= wildgroei) te herscheppen in een wandelbos voor de retraitanten." Zij hadden 30 koeien, die ook mest gaven voor de tuin, en enige kippen. Men genoot er van de rust. Maar een probleem was wel dat er maar één winkel was in een buurplaatsje, en dat het dichtstbijzijnde winkel- en gezondheidscentrum in de bisschopsstad Kasama was, op goed 170 km! In 1966 waren er plannen om er een ziekenhuis te bouwen voor die streek. In 1969 hadden zij 20 studenten voor de talencursus, waarvan 5 Zusters; zij kwamen uit: Nederland, Duitsland, Engeland, Frankrijk, België, Spanje, Latijns Amerika, en Canada. Commentaar van Wim: “Het is heel wat om deze mensen aan de bik te houden”. Van toen af ging men 2 cursussen per jaar geven.

In oktober 1971 verhuisde Wim naar het bisschopshuis in Mbala voor het algemeen onderhoud, en in november 1976 ging hij weer terug naar het klein seminarie van Lubushi, ook weer voor het algemeen onderhoud ofwel de technische dienst. In 1980 vernieuwde hij daar de elektrische leidingen in het hele complex; een karwei dat klaar moest zijn vóór het gouden jubileum van het seminarie, in oktober dat jaar. In maart 1984 schreef zijn regionale overste over hem: “Zijn diensten worden zeer gewaardeerd. Hij kan goed overweg met zijn kleine groepje werklui”. Begin 1983 was er een Zambiaanse Rector aangesteld, en tussen Wim en hem was er wederzijds respect en waardering.

Na een kort verblijf in het bisschopshuis van Mansa, in 1986, werd Wim in februari 1987 benoemd in Lubwe met weer als taak het algemeen onderhoud. Van 25 mei 1988 tot 9 maart 1990 was Wim 2 jaar in Nederland voor ziekteverlof. Daarna werd hij benoemd in Kasaba, ook in het bisdom Mansa, voor zijn laatste project: algemeen onderhoud, elektriciteit, water-voorziening. In de loop van 1991 kreeg hij 2 VMM (Vliegende Meubelmakers) vrijwilligers om te helpen.

Op 27 juni 1992 kwam Wim voorgoed naar Nederland. In april 1992 had zijn regionale overste nog geschreven: “Winfried (zijn vroegere broedernaam) is een zeer toegewijd man en een ware vakman voor allerlei onderhoudswerk. De Regio Zambia is hem zeer dankbaar voor zijn bijdrage aan een groot aantal instellingen”.

In Nederland nam hij eerst zijn intrek in onze gemeenschap in Breda en verhuisde met hen in december 1993 naar Tilburg. Vandaar ging hij in januari 1995 naar Heythuysen. Ook daar hield hij zich weer bezig met algemeen onderhoud. Hij was er de eerste jaren een soort huismeester. Na de nieuwbouw van het eerste gedeelte in januari 2009 hielp hij medebroeder Bert van Zutphen nog om de appartementen van de Witte Paters woonklaar te maken. In januari 2011 werd hij gevraagd lid te worden van de Werkgroep Facilitaire Zaken van Land van Horne. Hij bleef zich verdienstelijk maken door reparatiewerkjes voor zijn medebroeders, en maakte regenschermen tegen het lattenwerk van het fietsenhok. Dit moest hij meer en meer gaan minderen naargelang hij meer slechtziende werd. Nog lang legde hij graag enige avonden per week een kaartje, maar ook dit kon hij steeds slechter zien. Op 18 februari 2017 is hij toch nog vrij onverwacht overleden in zijn appartement.

Op hem zijn de woorden van Jezus toepasselijk :

Op vrijdag 24 februari zullen we om 14.30 uur afscheid nemen van Broeder Wim van Dijk in een uitvaartdienst in de kapel van Huize St. Charles in Heythuysen en hem ter ruste leggen op het kerkhof aldaar.

Namens de familie

De heer J.C. van Dijk
Burgemeester Rensstraat 34
5051 CN Goirle

Namens de Witte Paters

Piet Buijsrogge
Op de Bos 43
6093 NC Heythuysen