Zuster Dymphna Kleemans overleden.

“God is mijn toevlucht en mijn burcht,
God is mijn schild en mijn vertrouwen”

Zuster Dymphna is geboren in Princenhage (Breda) in een gezin van vijf kinderen, drie broers en een zusje. Haar ouders hadden een bouwbedrijf. Zelf heeft ze naaischool en huishoudschool gedaan en een diploma verworven als coupeuse.
In 1944 ging ze de interne opleiding voor verpleegster doen in het St. Laurensziekenhuis in Breda.

Vanaf haar 13e jaar dacht ze aan het kloosterleven vanwege haar liefde voor de missie. Ze kwam bij de Witte Zusters in 1948 en deed haar gelofte twee jaar later. Haar eerste missiepost was in 1952 in Karema.
Vervolgens heeft ze op verschillende posten in Tanzania gewoond en gewerkt, waaronder Kigoma, Usongo, Kagunguli, Kakonko en Ndala, maar het meest in het ziekenhuis van Ujiji. Hier heeft ze ook jeugdwerk gedaan.

Terug in Nederland heeft ze haar aantekening voor kraamverzorging gehaald. Begin jaren 70 vertrok Zr. Dymphna nog naar Malawi voor twee jaar, maar sinds 1973 is ze verpleegster geweest in Nederland.
Ze heeft voor onze zieke zusters gezorgd in Huize Steenwijk, waar ze goede herinneringen had aan de Fraters van Tilburg, die hier ook op het terrein woonden.
In de jaren 80 woonde Dymphna in een flat in Den Bosch en later in Oss, waar ze een paranormale praktijk als genezeres had. Ze ging uiteindelijk uitrusten in Verzorgingshuis Mariengaerde in Warmond, waar al een communiteit van Witte Zusters was.

Omdat haar gezichtsvermogen sterk verminderde, besloot ze na vijftien jaar te verhuizen naar De Vlasborch in Vught, een huis voor blinden en slechtzienden. Hier kon ze haar creatieve kwaliteiten volop uiten in schilderen en keramiek.Regelmatig kwam ze naar Boxtel om enige medezusters te bezoeken, voor communiteitsfeesten of om naar de
kapel te gaan in Molenweide. Ook nam neef Herman haar dikwijls mee voor uitstapjes, waar ze enorm van genoot.
De trouwe band met haar familie heeft haar erg goed gedaan. Zuster Dymphna maakte het haar omgeving niet altijd gemakkelijk, het was voor haar lastig om in een communiteit met andere zusters te wonen, tegelijkertijd voelde ze ook zich vaak eenzaam en alleen.

Moge zij nu rusten in vrede en zich geborgen weten in de Eeuwige Vrede en Liefde van De Heer.