Homepagina > Nederland > MiniNieuwsbrieven Witte Zusters > MiniNieuwsbrief Witte Zusters no. 02, april 2009.

MiniNieuwsbrief Witte Zusters no. 02, april 2009.

woensdag 22 april 2009, door Webmaster

MININIEUWSBRIEF N0. 2, APRIL 2009


PASEN

Want als Hij is opgestaan vannacht
dan ook onze moed
om te doen als Hij.

Want als Hij is opgestaan
in deze vroege ochtend
dan ook onze wil
Hem te volgen.

Want als hij is opgestaan
dan ook ons geloof
dat het donker
niet het laatste woord spreekt.

Als er iets nieuws is deze dag
is het onze liefde
geboren uit Hem
en bestemd voor de wereld.

Want als er iets is opgestaan
is het ons antwoord op :
“ heb je Me lief ? “

Ik wens U allen een heel vreugdevol paasfeest.

Jeanne Simons


EEN HOOPVOL TEKEN………!

In een oude stadswijk in de stad Rotterdam heeft een bijzondere en goede ontwikkeling plaats gevonden.
Een “jongere” uit de wijk heeft het initiatief genomen om de kinderen uit zijn buurt bij elkaar te brengen. Samen hebben ze een voetbalclub opgericht.
De deelname vereist discipline, niet alleen op het sportveld maar ook op school, in de straat en thuis in het gezin. Samen hebben ze richtlijnen opgesteld waar ze zich aan moeten houden om bij de groep te horen. Ze helpen ook elkaar om er trouw aan te blijven.
Het initiatief is positief ontvangen bij andere wijken.

Laten we hopen dat het zich uitbreidt naar andere plaatsen. Heeft de slogan van Barack Obama gewerkt? YES, WE CAN !!!!!!
Corrie Vork, na een lang verblijf in Tanzania terug in eigen land…. vroeg zich af :
Wat nu ? Waar kan ik mij dienstbaar maken ?

Na hier en daar navraag te hebben gedaan kwam ik tot de conclusie dat uit de dikke map die ik ter inzage kreeg op het vrijwilligers Steunpunt Delta Ursula – Boxtel, er verschillende zorg taken waren zoals b.v. de zorg boerderij in Schijndel. Ik had er al een foldertje van en na twee bezoeken kon ik daar terecht. Samen met de Soos in Liduina was ik nu op proeftijd in de Zorg groep ELDE. Na drie maanden proeftijd werd het contract getekend en was ik officieel aangenomen.

Het doel van een Zorgboerderij is om mensen in staat te stellen langer zelfstandig te wonen door hen een zinvolle en vooral aangename dagbesteding te bieden. Het is een kleinschalige dagopvang met diverse activiteiten voor de gasten. Ze kunnen er o. a. dieren voeren, aardappelen en eieren sorteren en samen de warme maaltijd voorbereiden. Ook kunnen de gasten in de moes- en bloementuin werken of in de plantenkas vertoeven of plantjes verzorgen.

De boerderij speelt in op wat iemand kan of wil. Op deze manier kunnen de gasten van het buitenleven genieten. Zodoende worden de familieleden die mantelzorg verrichten ontlast en kan opname in een zorginstelling voorkomen of uitgesteld worden. De doelgroepen zijn: ouderen met een lichamelijke beperking en mensen met een psychogeriatrisch ziektebeeld.
( licht dementerende ouderen ). Het boerenbedrijf bestaat voornamelijk uit akkerbouw met daarbij een boerderij winkel.

Op het grote binnen- en buitenterras kan men heerlijk genieten van de landelijke omgeving van het platte land. De gasten komen graag en de sfeer is er een van één grote familie tussen de gasten en hun familie, de beroepskrachten, vrijwilligers van chauffeur tot begeleider toe. Er is een zorgzame toewijding naar elkaar toe, zo zelfs dat er hechte vriendschappen gesloten worden. Men kijkt ervan op dat zo iets mogelijk is. De stagiaires die hier komen voelen zich thuis en de meesten kiezen om door te gaan met de vier jaar studie van activiteiten begeleider/ster.

De mensen van de W.S.D. ( Werk Sociale Dienst) kunnen hier ook een plaatsje krijgen. De W.S.D. begeleidt mensen die hulp nodig hebben bij het vinden en behouden van werk. Zo is de zorgboerderij bereidt om deze mensen een kans te bieden om weer in het werk- en maatschappelijk leven mee te draaien.

Ook op andere plaatsen ben ik actief zoals bij VIVENT om in de huiskamer van de dagactiviteiten te helpen en in SIMEONSHOF op pastoraal gebied om een handje uit te steken. De plannen van VIVENT om ook een zorgboerderij te beginnen zijn bijna rond.
Op alle plaatsen is professionele hulp en zorg aanwezig.

Voor de vrijwilligers betekent vrijwilligheid echter geen vrijblijvendheid. Toen ik eenmaal gekozen had, waren er ook verplichtingen. Om een blijvende zinvolle en waardevolle bijdrage te leveren aan de gasten op de verschillende plaatsen.

Corrie Vork.

N.B. Op tweede Paasdag is er een open dag op de Zorgboerderij. U bent welkom om een
kijkje te komen nemen op www.zorghoevebinnenveld.nl


EEN EEUW OP WEG : 1909 – 2009

Een gebeurtenis, een jubileum van 100 jaar op weg zijn met mensen, mag , lijkt het ons, wel gevierd worden. Wij willen ons vandaag in herinnering brengen waar we begonnen zijn en waar we naar toe gaan.
Voor ons, Missiezusters van O. L Vrouw van Afrika, begon alles in Rwanda – Centraal Afrika op 13 maart 1909.
We mogen ons eerst de vraag stellen : “ Wat motiveerde ons en wat spoorde ons aan om die weg te gaan en hoe volgden de Ruandezen ons spoor ? “
Vanaf het begin, was en blijft ons charisma hetzelfde: ”De Blijde Boodschap van Jezus Christus verkondigen aan de Afrikaanse volkeren”. Wij beschouwen het als een gave aan de Kerk in het grote continent van Afrika.

Na een reis van 22 dagen, komende van Tanzania, kwam de eerste groep van 4 Witte Zusters in Save – Rwanda aan waar ze met groot enthousiasme werden ontvangen door de lokale bevolking.
Op 200 meter afstand van de kerk, de eerste in Rwanda, gebouwd door de Witte Paters, wachtte hen een huis op, zonder comfort, maar tamelijk groot. Vol moed en ijver aanvaardden zij de huisvesting, het voedsel, het klimaat en de omgeving; alles wat deel uit maakt van een nieuw land.

Hun eerste zorg was het leren van de inlandse taal : Kinyarwanda, maar al heel spoedig hadden de Ruandezen begrepen waarom de zusters naar Save kwamen en vanaf de tweede dag kwamen talrijke zieken naar hen toe. Met behulp van een tolk begon Zr. Alphonsa hen te verzorgen.
Een groot gedeelte van hun tijd werd besteed aan de excursies. Ieder van de zusters kreeg een regio aangewezen waar ze trouw naar toe ging. Steeds op weg, geholpen en geïnitieerd door de lokale bevolking, bij de mensen aan huis; dat was de raad gegeven door de stichter Lavigerie. Een missionaris gaat immers naar mensen toe!

Na het leren van de taal, in het begin héél gebrekkig nog ….besteedden de zusters een groot gedeelte van hun tijd aan de catechese. In iedere post kreeg die activiteit veel aandacht.
Volgens de richtlijnen van Kardinal Lavigerie, die ons in het leven riep voor de promotie van de Afrikaanse vrouw, kregen de vorming en het onderwijs eveneens een heel bijzondere aandacht.
In 1939 werd de eerste middelbare school voor meisjes door de Witte Zusters gesticht in Save; het was een groot gebeuren ! In alle posten waar wij gewerkt hebben, werd daar heel veel zorg aanbesteed.

Zoals hierboven gezegd, kreeg de ziekenzorg niet minder aandacht: ziekenhuizen, gezondsheidscentra, kraamklinieken, voedingscentra, enz., werden opgericht. Wie herinnert zich vandaag de dag niet de zusters die daar werkten, zoals Zr. Gaby, bijgenaamd
“ Nyirambabazi” d.w.z. “Zij die altijd wellwillend is” of Zr. Herenia, bijgenaamd
“ Nyirambyeyi”, zij die altijd voor de moeders opkomt.

Een ander gebeuren, dat de kerk van Rwanda tekent, is het feit dat de Witte Zusters een instrument hebben mogen zijn voor het vrouwelijk religieuze leven.
Na ongeveer 4 jaar aanwezigheid in het land, kwamen er 4 jonge meisjes bij de zusters aan die zeiden:” Wij willen zijn zoals jullie!” en in 1919 deed de eerste van hen professie bij de Afrikaanse zusters, de Benebikira.
Om maar één voorbeeld te geven, vandaag de dag, telt die congregatie 345 geprofeste zusters. Het kleine mosterdzaadje is een grote boom geworden.

“ Hoe hebben de Ruandezen ons spoor gevolgd ? ”

Zonder op te scheppen, geloof ik dat wij mogen zeggen dat wij hen een “geest” hebben kunnen geven, zoals de Generale Overste van de Benebikira ons onlangs zei: “Wij zijn geworden, wat jullie van ons gemaakt hebben, en daar zijn we trots op!”
Wij hebben hen eveneens geinspireerd om “missionaris” te zijn. De 2 congregaties : Abenebikira et Abizeramariya die wij geholpen hebben met hun vorming, hebben beiden meerdere posten in andere landen van Afrika.
Het grote aantal van onze zusters die in de hogere scholen gewerkt hebben mogen vandaag de dag zien hoe velen van deze meisjes die zij onderwezen hebben, belangrijke posten bekleden op politiek, social en educatief gebied.
Practisch al onze werken zijn nu overgenomen door de Afrikaanse zusters of door de Staat en gaan door.

Met vreugde mogen onze zusters die in de catechese en pastoraal hebben gewerkt, zien hoe de leken: mannen en vrouwen, meisjes en jongens, uit alle standen en rangen, zich inzetten als vrijwilligers, om de talrijke jeugd van Rwanda te onderwijzen: in onze parochie H. Famille te Kigali is hun aantal 120.
Dit alles spoort ons aan om op een bescheiden manier ons 100 jarig bestaan in Rwanda te vieren. Wij danken de Heer voor alle gaven en zegeningen die wij van Hem mochten ontvangen.

Onze dankbaarheid gaat ook uit naar al onze medezusters die de weg voor ons openden, niet zonder moeilijkheden, naar hen die ons voorgingen, naar aldiegenen die in onze thuislanden zijn en die Rwanda in hun hart dragen.
Van harte dank eveneens aan al onze Ruandese broers en zussen met wie wij deze weg mochten gaan en die ons verrijkt hebben!
Ons charisma: Zusters missionarissen van O.L. Vrouw van Afrika: uitverkoren, geroepen en gezonden om Jezus Christus te verkondigen behoort ons niet alléén toe, wij willen het graag met jullie allen delen; onze geschiedenis gaat immers door!

Kigali, 31 Maart 2009 Anne-Katrien


Amsterdam wordt ook wel eens “Mirakelstad” genoemd

Deze kwalificatie ontleent Amsterdam aan het feit dat het een oude bedevaartsplaats is, waar al sinds de middeleeuwen een wonder of mirakel wordt geëerd. Deze verering leeft nog steeds en heeft sinds het einde van de 19de eeuw vooral gestalte gekregen via de jaarlijkse Stille Omgang.
Deze religieuze meditatieve omgang door het historische centrum en passerend aan het nachtelijke uitgaansleven van Amsterdam, wordt elk jaar gedurende een nacht in de maand maart door het gezelschap van de Stille Omgang georganiseerd. Zo’n 8000 vooral katholieke personen uit het gehele land nemen er aan deel. Dit jaar 2009 werd de nachtelijke omgang 21-22 maart gelopen.

Het Mirakel zelf

Op 15 maart 1345 lag een zieke in een huis aan de Kalverstraat te bed en vreesde te sterven. Een priester werd geroepen om hem te bedienen en van het H. Sacrament te voorzien. De zieke kreeg braakneigingen en moest tenslotte overgeven in het brandende haard vuur. Het vuur tastte de Hostie niet aan, de priester nam de Hostie mee terug naar de Oude of Nicolaas kerk. Maar op wonderbaarlijke wijze kwam de Hostie weer terug in het huis van de zieke man, en dit herhaalde zich nogmaals twee maal. Het duidde voor de middeleeuwse mens de hand van God aan om van de woning van de zieke een bedevaartskapel te bouwen.

De route

Het route plan werd een stimulans tot de hernieuwde ontwikkeling van het Amsterdamse Mirakel omdat een zekere Joseph Lousbergh een geschrift had ontdekt waarop de route van de Middeleeuwse Mirakelprocessie stond beschreven. In 1881 tot op heden wordt deze route weer gelopen, niet alleen door Amsterdammers maar door Katholieken uit heel Nederland. Tot 40 jaar geleden was het deelnemen eraan alleen voor mannen en jongens van 12 jaar en ouder, nu lopen ook vrouwen en meisjes mee.
Deze gebeurtenis begint in verschillende kerken met een plechtig lof en het reisgebed als aanvang van de Stille Omgang.
Daarna met bussen uit het gehele land naar Amsterdam. De plechtige Eucharistieviering wordt in één van de vijf kerken gevierd gevolgd door het lopen van de Stille Omgang, de route die ook de priester nam om de Hostie van de zieke naar de kerk terug te brengen.
Dit jaar was ik één van de deelneemsters aan deze Stille Omgang.

Wilt U meer weten kijk op www.Stille-omgang.nl.

Corrie Vork


OVERLEDEN FAMILIELEDEN EN KENNISSEN

  • Op 24 maart is de oudste zus van Toos van Kaam overleden (mw. M. Kieftenbeld – v. Kaam)
  • Op 26 februari is Regina Vos, onze vroegere zuster Wilhelmien Gisberte, overleden in Zwolle.
  • We bidden voor de overledenen en wensen al de nabestaanden troost en sterkte.

MEDEDELINGEN

  • Beatrijs ten Hagen heeft op 2 april een tweede staaroperatie ondergaan.
  • Op 10 maart is Trinette Magilse voor méér zorg verhuisd van Molenweide naar Liduina, de Peel. Kamer 2247.
  • Van 21 april tot 20 mei gaat Leny Droogh naar Engeland om daar te helpen met het naaiwerk voor het nieuwe huis.
  • Jeanne Simons gaat van 22 april tot 3 mei naar de provinciale raadsvergadering in Madrid en van 8 – 15 mei is zij op vakantie.