Homepagina > Onze overledenen > Jaar 2010. > Zuster Agaath van Bentum overleden.

Zuster Agaath van Bentum overleden.

donderdag 23 september 2010, door Webmaster



IN MEMORIAM



Agaath van Bentum
( Zr. Angela )

Geboren :

dinsdag 17 april 1928

Eerste professie :

zondag 26 oktober 1952

Overleden :

maandag 13 september 2010.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.



Op 16 september 2010 werd Agaath begraven op het kerkhof Munsel te Boxtel waar zij rust in de nabijheid van haar zus, Greet, en te midden van andere overleden Witte Zusters.
Tijdens de eucharistieviering ten afscheid in het verpleeghuis Liduina, memoreerde Jeanne Simons Agaath’s missieleven als volgt :

Zr. Agaath van Bentum werd geboren op 17 april 1928 in Heteren.
Ze was de jongste van 11 kinderen, 4 jongens en 7 meisjes. Ze was het “zonnetje” in huis!
Eén broer is priester geworden en Greet, Leny en Agaath traden in bij de Missiezusters van O.L.Vrouw van Afrika.

Ze groeide op in een gelovig en hecht gezin waar zang en muziek een vrolijke toon voerde.
Agaath werd door haar moeder aangespoord om pianoles te volgen want dat zou later te pas kunnen komen, wat ook gebeurde.

Agaath ging naar de lagere school in Driel en later naar de Mulo, die ze niet afgemaakt heeft vanwege de oorlog. Diezelfde oorlog heeft hun boerderij in de as gelegd zodat ze moesten evacueren, wat veel verdriet heeft berokkend aan de familie.

Ze heeft toen een tweejarige naaicursus gevolgd en behaalde twee diploma’s.

De roeping om missionaris te worden begon in haar ook te ontluiken.
Drie verschillende tekenen wezen haar de weg.
Het eerste was een foto van een tante “non”. Ze dacht toen: ‘Toch wel mooi zo’n heel leven aan God gegeven’. Maar ze wuifde het weg…
Toen ze een keer in de trein zat, overhoorde ze een gesprek van een missiepater. De vonk sloeg over en ze waande zich al in Afrika…
Een cursus “Inleiding tot het volle leven” die ze volgde, heeft haar doen besluiten om missionaris te worden.

Maar toen was ze er nog niet en moest veel geduld opbrengen. Want er waren twee andere zussen in het spel, die ook missionaris wilden worden .
Iedereen hield het geheim voor zich. Totdat Leny het stilzwijgen verbrak en intrad in onze congregatie. Greet volgde al gauw en toen kwam ook Agaath over de brug. Dat was erg veel gevraagd voor de ouders die er zichtbaar moeite mee hadden. Haar priesterbroer nam het besluit voor haar en zei: “Greet is de oudste en gaat eerst” en Agaath moest wachten…

In 1950 volgde Agaath haar twee zussen en ging naar Maarn voor het postulaat, gevolgd door het noviciaat in Esch. Daarna nam ze de boot om de Middellandse Zee over te steken en te landen in Algiers, Noord-Afrika voor een jaar praktische vorming waar Frans de voertaal was.
Terug in Nederland werd ze gevraagd de verpleegstersopleiding te volgen maar dat werd al gauw veranderd in een opleiding voor huishoudlerares.
Voordat ze in 1955 vertrok naar Kisa in het bisdom Mbeya, Tanzania, heeft ze de Engelse taal opgehaald om als lerares les te kunnen geven in huishoudelijke vakken in een school vergelijkbaar met hier de Mulo.

Al gauw werd een nieuwe huishoudschool gebouwd, Agaath was zelf de architect en bouw opzichter van de bouwvakkers want de broeder had geen tijd. Een medezuster, Angela Brekelmans, die met haar werkte in Kisa, vertelde me dat het een goed gebouw was geworden. Maar toen de school er eenmaal stond, had Agaath er bijna het loodje bij neergelegd…

Tijdens haar eerste verlof in 1967, kreeg ze een pastorale cursus aangeboden in Gaba in Uganda. Dat was een hele ommekeer in haar leven. Ze kon toen catechisten opleiden waaraan ze zich met hart en ziel heeft gegeven. Dertien jaar lang ging ze elke dag naar een centrum waar catechisten werden opgeleid. In het centrum had ze een bibliotheek en een boekwinkel geïnstalleerd.
Ze heeft in verschillende centra gewerkt en ook andere cursussen gegeven die het familieleven ten goede kwamen.
Alles speelde zich af in Tanzania, een land dat haar heel dierbaar was geworden en waaraan ze haar hart had verpand. Omdat ze de taal van het land goed kende, het Swahili, was ze overal inzetbaar. In Nkundi parochie was ze, bij gebrek aan priesters, de pastor en werd ze “Mama Paroko “ genoemd, wat zoveel betekent als Moeder Pastoor.

In 1991 onderging ze een heupoperatie waarvan ze goed herstelde.
In Schotland volgde ze een verdiepingscursus.

In 1994 eindigde haar periode in Afrika en na 40 jaar nam zij afscheid van haar geliefde Afrika.
In Nederland werkte ze 3 jaar in Den Haag voor asielzoekers en waar ze ook contacten had met de bewoners van een verzorgingscentrum.
Haar actieve missionarisleven werd gedragen en gesteund door een verbondenheid met de Heer die haar geroepen had. Dit kwam tot uitdrukking in de vele gebaren van vriendschap en liefde voor de medemens.

Ook hield ze veel van haar familie en vooral van haar zus Leny, die haar heel nabij was. Vooral het laatste jaar was niet gemakkelijk voor beiden.
Leny, bedankt voor wat je voor Agaath hebt betekend tot het einde toe.

Ik wil een kort gedicht lezen dat ik vond bij haar papieren.

De bomen komen uit de grond

en uit hun stam de twijgen.

En iedereen vindt het heel gewoon

dat zij weer bladeren krijgen.

We zien ze vallen op de grond

en dan opnieuw weer groeien.

Zo heeft de aarde ons geleerd

dat al wat sterft zal bloeien.

(Toon Hermans)


Soms vinden wij alles zo gewoon en toch ieders leven is uniek en zo was Agaath ook uniek.
Moge zij rusten in vrede!

Hartelijk dank aan allen die met ons hier het afscheid van Agaath hebben meegevierd.

Dank speciaal aan dokter de Jong en het verplegend personeel van Liduina voor hun toegewijde zorg voor Agaath.