Zuster Cecilia Terwisscha van Scheltinga overleden

IN MEMORIAM

Cecilia Terwisscha van Scheltinga
( Zr. Antoine Fernandez )

Geboren in Dronrijp: 13 juni 1926

Eerste professie : 28 oktober 1951

Overleden in Driebergen: 15 juli 2009

Met veel meeleven van medezusters, familie en kennissen werd zr. Cecilia begraven op
20 juli 2009 op begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters. Tijdens de eucharistieviering ten afscheid in de St. Petruskerk van de Verrijzenis parochie te Boxtel, werd haar missionarisleven verwoord als volgt.

Zr. Cecilia heeft de wens uitgesproken om deze afscheidsviering te stellen in het teken van dankbaarheid en lof aan God.

Cecilia is geboren op 13 juni 1926 in Dronrijp. Ze is opgegroeid in een groot gezin van acht broers en zes zussen. Haar ouders waren diepgelovig en vonden het goed dat één van hun dochters missionaris wilde worden.
Ze trad in bij de Missiezusters van O. L .Vrouw van Afrika ( Witte Zusters) in september 1949 in Maarn. Later volgde de inkleding en legde ze haar eerste geloften af op 28 oktober 1951 in Esch. Ze kreeg toen de religieuze naam zuster Antoine Fernandez. Later heeft zij haar doopnaam Cecilia weer teruggenomen.

Van 7 november 1951 tot 27 oktober 1952, nam ze deel aan een internationaal vormingsjaar in het moederhuis in Algiers. Daarna, op 9 december 1952 vertrok ze per vliegtuig naar Lilongwe, in het toenmalige Nyassaland, nu Malawi genoemd. Daar heeft ze gewerkt in Lilongwe en Msusu. Deze laatste missiepost werd later Nkhamenya genoemd.

De cursus huishoudonderwijs, die ze had gevolgd voordat ze intrad, heeft haar geholpen bij haar werkzaamheden met de vrouwen. Overal waar we werken in Afrika geven we veel aandacht aan de ontwikkeling van de vrouwen en moeders, zij zijn immers de pilaren van het gezin. En, zoals men dikwijls zegt: “Wie de vrouw ontwikkelt, ontwikkelt een natie”. Iedereen van ons doet dat op haar manier en met haar eigen capaciteiten.

In de jaren 1958 en 1959 was Cecilia in Likuni en werkte daar in een groot missieziekenhuis, samen met een medezuster Zr. Trinitas. Deze laatste ontdekte in haar een waar verpleegsters talent en had graag gezien dat zij een opleiding tot verpleegkundige zou gaan volgen. Helaas, vanwege haar zwakke gezondheid heeft Cecilia de opleiding voor verpleegkundige niet kunnen volgen. Maar door haar betrokkenheid met mensen en haar grote inzet heeft ze veel voor de mensen in Malawi kunnen betekenen. Haar “Friese geaardheid” en doorzettingsvermogen, het ”alles op alles” zetten, heeft haar missionarisleven getekend.

Eind 1959 heeft een ernstige ziekte haar genoodzaakt terug te keren naar Nederland.
Ze heeft twee operaties ondergaan wat haar verdere leven heeft bepaald. Het was niet gemakkelijk om daarmee om te gaan, maar ook toen zette ze “alles op alles”.
Na een lange periode van revalidatie heeft ze langzaam de draad weer opgepakt en heeft ze in verschillende communiteiten de taak van portierster op zich genomen.
Ze deed haar werk heel bescheiden en nauwgezet.

In 1966 nam ze samen met medezusters deel aan een sessie, het zogenaamde derde jaar, in het generalaat in Frascati, dicht bij Rome.
Daarna ging Cecilia weer terug naar haar geliefde Malawi. Deze keer ging ze naar Nkhamenya, waar zij verbleef tot 1982, met drie tussenpozen van enkele maanden in Nederland. De laatste jaren in Nkhamenya waren haar activiteiten vooral pastoraal werk en familieplanning.

In 1983 kwam ze voor goed terug naar Nederland, dit keer vanwege haar gezondheid. Ze woonde in de communiteit van Esch waar ze lichte taken op zich nam.
Gedurende drie jaar was zij assistente van de provinciale overste in Boxtel en in 1988 overste in Huize Steenwijk in Vught. Ook was zij betrokken bij het werk van de Stichting Religieuzen Tegen Vrouwenhandel ( SRTV ) en droeg actief bij aan hun activiteiten.

In 1995 nam ze haar intrek in Huize Beukenstein in Driebergen. Daar heeft ze, ondanks haar zwakke gezondheid, vele mooie jaren gekend en was er actief in de cliëntenraad. Zij bleef zich tot het einde interesseren voor wat er rondom haar, in de wereld en in onze congregatie gebeurde.
Meer en meer liet haar gezondheid haar in de steek. Vanuit de beslotenheid van haar kamer en later gekluisterd aan haar bed, hield ze de “regie” in handen en er ontging haar niet veel.

Haar diepe religieuze overtuiging kon ze niet altijd met anderen delen en dat maakte haar soms eenzaam. Ze droeg het leed van de mensen met zich mee in gebed en probeerde anderen te overtuigen om met haar voor de noden in de wereld te bidden, op gezette tijden, wat niet haalbaar bleek en dit was een teleurstelling voor haar.

Ze sprak over de familie Ponti, die ze gekend had in Malawi en die haar onlangs nog bezocht hebben en dat bezoek heeft haar veel goed gedaan. Zij vertelden haar over een “wandeling”
in Malawi, die ze hadden gemaakt en over voor haar bekende plaatsen die ze hadden aangedaan.

Omringd door haar zus en medezusters is Cecilia in de vroege morgen op woensdag 15 juli 2009 in alle rust van ons heen gegaan. Moge zij nu rusten in vrede.

Ik wil hier graag een dankwoord richten aan het verzorgend personeel van Huize Beukenstein die met veel toewijding haar verzorgd hebben. Ook aan haar familie die haar trouw bezochten en haar hebben bijgestaan tot het einde toe.

Tevens dank aan haar medezusters Corrie, Wil en Aletta, die haar dagelijks een bezoekje brachten en Beatrijs ten Hagen, die als contactpersoon regelmatig op bezoek kwam.

Ik wil nu graag eindigen met een vers uit psalm146:

“Een loflied voor de Heer, heel mijn leven,
een psalm tot het laatst voor mijn God.”