Homepagina > Onze overledenen > Jaar 2020. > Pater Ben Vulkers overleden.

Pater Ben Vulkers overleden.

donderdag 16 april 2020, door Webmaster

In medeleven en dankbare herinnering
delen wij U mede dat

Ben Vulkers


Bernardus
Missionaris van Afrika - Witte Pater,

op 14 april 2020 is overleden.



Ben werd geboren op 7 september 1923 te Zwolle. Een broer van zijn moeder, Broeder Luc, (Gerard Westervoorde), was werkzaam in Oeganda († 1937). Een broer van Ben trad in bij de Fraters van Tilburg. Om missionaris te worden volgde Ben de opleiding in onze vormingshuizen van St. Charles bij Boxtel, ’s-Heerenberg en Thibar (Tunesië). Op 9 april 1948 legde hij in ’s-Heerenberg de missionariseed af en werd lid van onze Sociëteit. Het jaar daarop werd hij op 1 februari 1949 in Thibar priester gewijd.

Ben had een gezond oordeel en een grote wilskracht met een enorme inzet. Hij moest leren om dingen minder gejaagd en gespannen te doen. Hij was opgeruimd en hartelijk van aard, gemakkelijk in de omgang en steeds bereid een dienst te verlenen. Hij bezat een grote vroomheid en streefde hoge idealen na. Als student speelde hij het harmonium; hij hield van muziek en zong graag. Tot aan zijn oude dag waren deze eigenschappen zichtbaar: een grote devotie, een verlangen om elke dag tijd in onze kapel door te brengen en altijd gehaast om iets af te
maken.

Ben vertrok in januari 1950 naar Tanganyika (nu Tanzania) nadat hij 3 maanden in Claughton Hall, Engeland, was geweest voor de cursus “British Way of Life”. Hij werd benoemd voor de parochie Kilulu in het aartsbisdom Mwanza. Het viel daar iedereen op dat hij zo hard werkte om de plaatselijke taal en gebruiken van de Sukuma te leren, en dat hij veel zorg besteedde aan de eredienst. Zijn voornaamste pastorale taak daar was gezinsbezoek. In december1950 verhuisde hij naar Bukumbi, de oudste parochie van het bisdom, gelegen aan het Victoriameer. De parochie telde ongeveer 3.300 katholieken en een grote groep doopleerlingen.Daar bestond het werk voornamelijk uit het maken van safari´s van een week op de fiets. De arm van het meer staken zij over in een kleine roeiboot; pas een tiental jaren later kwam er een veerpont waar zware katoenvrachtwagens op konden. Na één jaar werd de pastoor ziek en werd de piepjonge Ben gevraagd die taak op zich te nemen.

Het was de tijd van het uitbreiden van het aantal lagere scholen; dat jaar waren er in de parochie 3 in aanbouw en voor het jaar daarop stonden er weer 3 of 4 op het programma mét de benodigde huizen voor de onderwijzers. Omdat er geen broeder was, moesten de paters het allemaal tussendoor regelen: afmeten, zongedroogde modderstenen laten maken, natuurstenen voor de fundering aanvoeren.

Van 1956 tot 1960 werkte Ben voor kortere of langere tijd in Nyarubere, een parochie die op het punt stond overhandigd te worden aan priesters van het bisdom; in Kahangala, waarvan hij en 2 andere confraters de oprichters waren geweest, alsook in Bujora waar hij 4 maanden de pastoor moest vervangen. Juist in die tijd besloot de bisschop, Mgr. Blomjous, dat de pastorale activiteiten en het personeel ook financieel door de eigen gemeenschap gedragen hoorden te worden. Die overgangstijd was zeer zwaar en zorgde voor heel wat hoofdbrekens.

In april 1960 keerde Ben terug naar Bukumbi om directeur te worden van het CTC (Centrum voor Opleiding van Catechisten). De opleiding werd gegeven aan echtparen en duurde 2 jaar. Ben werd geassisteerd door een getrainde Catechist. Een Witte Zuster was voornamelijk belast met de opleiding van de vrouwen en zij werd op haar beurt geassisteerd door een vrouw uit de streek. Het lesprogramma voor de mannen bestond uit onderwerpen als: godsdienst, bijbel, liturgie, eenvoudige sociologie, zang, openbaar lezen en spreken, catechisatie volgens de toen nieuwe methode, oefenen in huisbezoek en met een budget leren uitkomen. Het lesprogramma voor hun vrouwen bevatte onder meer: godsdienst, bijbel, lezen en schrijven, koken, naaien, breien en kinderverzorging. Een probleem was dat er nog maar weinig boeken in de landstaal waren, en dus stelden Ben en zijn team al gaandeweg zelf de benodigde boeken samen. Begon Ben in 1960 nog met 12 echtparen, in 1974 waren dat er al 20, d.w.z. 40 volwassenen en ongeveer 60 kleine kinderen. Er trad toen ook een getrainde Afrikaanse zuster toe tot de staf. In augustus 1964 nam Ben deel aan de Pan-Afrikaanse Catechetische Studieweek in Katigondo, Oeganda. En daarna volgde hij in Kipalapala een taalcursus van 10 weken om over te schakelen van Sukuma naar Swahili.

In januari 1979 droeg Ben de leiding van het CTC over aan een priester van het bisdom. Hij schreef toen: “De bijna 20 jaren op het CTC waren voor mij een tijd van hard werken, maar ook van grote voldoening, omdat ik er mijn priester-missionaris roeping ten volle kon uitleven. Ik heb steeds de hulp van “boven” ervaren; het is echt waar: degene die werkt in een geest van gehoor geven aan en geloven in Gods wil, ontvangt zijn bijzondere en noodzakelijke bijstand”.

Enkele jaren later, in 1984, werd Ben benoemd voor de parochie Ng´Wangika in het nieuwe bisdom Geita waar hij zijn tijd en energie vooral besteedde aan pastoraal werk in de dorpen. De bisschop wenste een opleiding voor de Catechisten van het bisdom, maar daar was geen centrum en ook geen personeel voor. Daar werd echter een oplossing voor gevonden: Ben ging met 2 getrainde Catechisten jaarlijks in elk van de 8 parochies van het bisdom aan alle Catechisten een cursus geven van één week. In december 1986 werd Ben bovendien voor het hele bisdom Auditor voor Huwelijkszaken, Directeur voor Catechese, en Coördinator voor Pastorale zaken. Hij vervulde deze functie tot 1998, toen hij 75 werd.

Van 1980 tot 1984 en later van 1991 tot 2003 werkte Ben in de parochies Kahangala, Nzera en Bukoli. Het bijzondere van Nzera was dat de bevolking was samengesteld uit vele etnische groepen. Omdat de grond er heel goed was en er nog grote stukken onontgonnen waren, trokken veel mensen vanuit verschillende streken van het land daarnaartoe.

In september 2003 was Ben 80 geworden, zijn verblijfsvergunning was aan vernieuwing toe, zijn stemgeluid was aan het afnemen en hij voelde dat de jaren gingen wegen. Dus besloot hij voorgoed naar Nederland te komen en zijn intrek te nemen in St. Charles in Heythuysen.

Terugkijkend op 53 jaren Afrika kende Ben een gevoel van grote dankbaarheid dat hij er zo lang had mogen leven en werken, vooral voor de vorming van Catechisten, “die grote missionarissen van het Afrikaanse continent”. Met dank aan allen die hem daarbij hielpen: “Eerst en vooral mijn hemelse Vader die steeds aan mijn zijde was samen met Christus, die grote Catechist, en Maria onze lieve Moeder”. Ook voelde hij verdriet omdat hij mensen van wie hij hield en werk dat hem dierbaar was, moest verlaten. Maar hij had ook het vaste vertrouwen dat ons werk door zou gaan.

De laatste jaren was hij gebonden aan een rolstoel en sprak hij weinig. Toch wekte hij de indruk tevreden te zijn en nam hij deel aan alle activiteiten van de gemeenschap. Ook had hij steeds meer zorg nodig en die kreeg hij ook. Begin april ging hij snel achteruit en de laatste twee dagen werd er bij hem gewaakt. Op 14 april 2020 is hij rustig overleden in zijn appartement in het bijzijn van een medebroeder.

Het aspect van Jezus wat hij, zijn hele leven overziend, beleefde was:

“Reeds krijgt de maaier zijn loon en verzamelt vrucht ...
zodat zaaier en maaier zich samen verheugen.”

(Joh. 4, 36)

Op zaterdag 18 april 2020 zullen we afscheid nemen van Pater Ben Vulkers in Huize St. Charles in Heythuysen en hem op het kerkhof aldaar ter ruste leggen.

Vanwege bijzondere maatregelen i.v.m. het coronavirus zal dat afscheid in heel besloten kring plaatsvinden. Op een later tijdstip zal er een herdenkingsdienst zijn om dan samen afscheid te nemen van Ben en dank te zeggen voor zijn missionarisleven. U zult daar t.z.t. een uitnodiging voor ontvangen.

Namens de familie

José Poelhekke-Snakenburg
Hessenweg 9C
8028 PA Zwolle

Namens de Witte Paters

Jozef de Bekker
Op de Bos 2
6093 NC Heythuysen