Pater Henk van Kessel overleden.

Henk werd geboren op 7 september 1926 te Dinther, in het buurtschap de Dintherse Hoek, dat deel uitmaakt van de parochie Vorstenbosch. Hij was het 9de kind in een gezin dat in totaal 13 kinderen telde: 2 meisjes en 11 jongens. Van deze 11 jon-gens werden er 5 priester, twee traden in bij de Norbertijnen van de abdij van Heeswijk, twee werden priester van het bisdom ’s-Hertogenbosch, en Henk werd Witte Pater, Missionaris van Afrika.

Henk (door de hele familie altijd “Hendrik” of “heeroom Hendrik” genoemd) volgde zijn middelbare school op het gymnasium van de Norbertijnen in Heeswijk. Die school was een seminarie, ook toegankelijk voor jongens die niet per se Norbertijn wilden worden. Daar ontmoette hij jongens die het idee hadden om Witte Pater te worden, en dat sprak Henk wel aan.

Na de middelbare school volgde Henk de opleiding in onze vormingshuizen van St. Charles bij Boxtel, ’s-Heerenberg, en Monteviot in Schotland. Het is in Monteviot dat hij zich, op 19 november 1951, door de Missionariseed verbond aan de Sociëteit. Daar ook werd hij priester gewijd op 31 mei 1952.

Henk was rustig, wat gesloten van karakter, en ‘gestaag in ijver en werken’. De rector van het seminarie in Heeswijk schreef in april 1945 aan de Witte Paters van St. Charles: “Een nogal dikke bast moet er eerst af, dan komt pas ´n frissche kern te voorschijn”. Henk moest zich dus over een zekere schuchterheid heen zetten. Als hij daarin slaagde dan werden zijn kwaliteiten zichtbaar. Henk had een gezond oordeel, werkte grondig en zorgvuldig, en kon heel goed luisteren. Hij was goedhartig, steeds bereid een dienst te verlenen.

Op 30 september 1952 vertrok Henk naar Zambia. Zijn eerste benoeming was voor de parochie Chikowa, waar hij de Nyanja taal leerde. Het was echt eerste evangelisatie: de hele parochie had amper 200 katholieken, de meeste buitenposten hadden er niet meer dan 10 of 5, of nog minder. Het was een afgelegen plaats, met moeilijke verbindingen. In de regentijd, van eind november tot mei, waren de wegen onbegaanbaar voor motoren of auto´s. Een keer moest hij zijn motor op de weg laten staan en terug lopen naar huis. Ook de fiets moest op weg naar een buitenpost nogal eens gedragen worden.

In 1955 ging hij naar de parochie Minga, waar hij 6 jaar zou blijven. Zijn regionale overste schreef in februari 1959: ”Het meest opvallende is zijn onverstoorbaarheid: hij spreekt met zachte stem, rijdt niet vlug, en neemt geen risico. Hij is een vriendelijke confrater, met grote regelmaat, hij bekijkt en doet dingen in de geest van het evangelie”. De volgende regionale overste heeft daar in 1961 toch wat van afgedongen, maar de waardering voor Henk bleef groot.

In 1961 was hij voor 6 maanden in de parochie Kanyanga en werd vervolgens, op eigen verzoek, overgeplaatst naar de parochie Chikungu. Dit verblijf duurde maar 3 maanden. Het werd plotseling afgebroken vanwege het overlijden van een medebroeder in Minga. In februari 1962 werd Henk gevraagd om deze medebroeder tijdelijk te gaan vervangen omdat hij de situatie en de mensen in Minga kende vanwege de 6 jaren die hij er geweest was. Zo kon hij de pastoor uitstekend adviseren, iets wat hij ruimhartig deed.

Van 1963 tot 1978 kreeg Henk in totaal 6 benoemingen. Hij was overal enthousiast bezig en zette zich volledig in, met interesse voor de mensen en voor de streek waar hij was. In die periode moesten liturgische hervormingen doorgevoerd worden. Hij slaagde daar goed in, maar volgens sommigen hadden de vieringen best wat levendiger kunnen zijn.

Een benoeming voor de parochie Lumezi, in 1978, luidde een nieuwe en lange periode in. Henk werd er pastoor en bleef er ruim 11 jaar. Hij moest er met zijn 52 jaren een nieuwe taal leren, het Timbuka. Met zijn gestage en systematische manier van talen leren, en met zijn doorzettingsvermogen, slaagde hij daar goed in. Over alle parochies waar Henk geleefd en gewerkt had schreef zijn regionale overste: “Geen kantoor is beter op orde, geen gezinsgegevens en registers zijn beter bijgewerkt”. Dat gaf wel eens spanning met huisgenoten die minder precies waren. Henk was ook door en door voor de gevestigde orde, terwijl anderen voor een wat vernieuwende benadering waren. Met de beste wil aan beide zijden kon niet voorkomen worden dat er wel eens onderlinge spanningen waren. Henk werd erkend en gewaardeerd als iemand met een gezond verstand en brede ervaring.

Einde 1989 werd hij voor de derde keer benoemd voor de parochie Minga. In een brief, geschreven in 1990, gaf Henk het volgende commentaar: “Ik had niet gedacht dat het zo lang zou duren voordat ik zou wennen in Minga. De reden daarvan is natuurlijk dat ik 11 jaar in dezelfde plaats (Lumezi) geweest ben en daar ongeveer net gedaan heb wat ik wou of dacht dat goed was. Hier in Minga worden natuurlijk andere normen van ‘wat is goed’ gehanteerd”.

In die periode schreef zijn bisschop een keer over Henk: “Ik kan drie dingen zeggen van Henk van Kessel: 1) Onder zijn mede-priesters is hij een voorbeeld voor het bijhouden van de registers van de parochie; 2) Hij is erin geslaagd om 2 talen in het bisdom bijna volmaakt te leren zoals weinigen dat kunnen; 3) Hij is één van de zeer weinigen die benoemingen aanvaardden in het Noorden en het Zuiden van het bisdom zonder probleem”.

In 1996, en ook nog een keer in 2005, kwam Henk op ziekteverlof naar Nederland. Na onderzoek en behandeling kon hij telkens toch weer terugkeren en zijn werk in Chipata hervatten. Vanaf 1997 tot 2005 als secretaris van de bisschop en archivaris van het bisdom. Na 2005 was hij weer actief in het gewone pastoraat, stak nog een handje toe op het secretariaat van het bisdom en gaf taalles in Chewa aan één of meer missionarissen als er kandidaten waren.

Als blijk van waardering voor zijn grote inzet voor Zambia en de Zambianen ontving Henk in 2015 de ridderorde van Oranje-Nassau.

Sinds 2011 kwam Henk elke 2 jaar op verlof en verbleef dan altijd op zijn geboortegrond op de Dintherse Hoek. Ook in 2019 kwam hij op verlof. Na 2 maanden rustig genieten, familie en vrienden bezoeken en rondfietsen in de natuur, vertrok hij weer op 20 augustus, niet vermoedend dat het ditmaal maar voor heel korte duur zou zijn. Op 23 oktober 2019 kwam hij voorgoed terug naar Nederland vanwege een ernstige ziekte. Onderzoeken wezen uit dat behandeling niet meer mogelijk was. Hij is rustig overleden op 31 december 2019 in een hospice vlak bij zijn familie. Op het ogenblik van zijn overlijden waren zijn confraters bijeen voor een Oudejaarsgebedsdienst, waarin zij ook voor hem baden, terwijl 3 van zijn neven en nichten “heeroom Hendrik” liefdevol omringden.

Op maandag 6 januari 2020 zullen wij om 14.30 uur afscheid nemen van Pater Henk van Kessel, van heeroom Hendrik, tijdens een Eucharistieviering in de kapel van Huize St. Charles in Heythuysen en hem daarna te ruste leggen op het kerkhof aldaar.

Namens de familie
Wilma van den Bosch - van Kessel
Hoge Dries 12
5464 WH Mariaheide

Namens de Witte Paters
Jozef de Bekker
Op de Bos 2
6093 NC Heythuysen