Pater Henk Kager overleden.

Henk werd geboren op 10 augustus 1928 te Hoogkarspel. Hij volgde de missionarisopleiding, eerst in ons vormingshuis van ’s-Heerenberg, waar hij zich op 21 juni 1954 door een missionariseed verbond aan onze Sociëteit, en daarna in Monteviot, waar hij priester gewijd werd op 26 mei 1955. Henk had een gezond oordeel, was principieel, methodisch en ordelijk, en beschreef zichzelf als een perfectionist. Hij had grote wilskracht en was een harde werker. Hij was joviaal, wat nerveus, steeds bereid een dienst te verlenen.

In september 1955 ging hij naar de Universiteit van Amsterdam Wis-, Natuur- en Sterrenkunde studeren. Dit bleek heel pittig maar op 12 juni 1963 legde hij met succes zijn doctoraal examen af. In September 1963 werd hij leraar wis- en natuurkunde op ons klein seminarie Santpoort – Driehuis, waar wij toen samenwerkten met de paters MSC. Hij schreef op 7 juli 1967: “Het bevalt me uitstekend... Het contact met de jongens vind ik boeiend”. In die tijd gaf hij ook studiesessies wiskunde aan leraren van de streek.

Op 10 oktober 1967 vertrok hij naar Tanzania, om leraar wis- en natuurkunde te worden, nu op het klein seminarie van het bisdom Mwanza in Nyegezi. De rector was een priester van het bisdom, Ferdinand Mwalimu, afgestudeerd in sociologie. In zijn eerste brief na aankomst schreef hij op 20 december 1967: “Ik ben iemand die graag plannen maakt en een beetje zekerheid wil voor de toekomst”. Maar hij vreesde, na 5 à 10 jaar daar of elders, vervangen te zullen worden door een Tanzaniaan; maar hij bleef 27 jaren op dezelfde school tot zijn 66e. Hij vond er een laboratorium voor natuurkunde, maar het instrumentarium was zeer magertjes. Hij zocht fondsen om het goed op poten te zetten en daarna ook het benodigde instrumentarium voor een scheikunde laboratorium. Samen met anderen stelde hij handboeken samen voor zijn leervakken. Rond 1976 werd de middelbare opleiding van het seminarie uitgebreid tot de 5e en 6e klas die de studenten tot dan toe volgden in twee buurbisdommen. Voor Henk was het een uitgekomen droom, maar wel veel werk om zijn lessen en het werk in de laboratoria voor dat hogere niveau voor te bereiden.

In de stad Mwanza aan het Victoria meer, 18 km van Nyegezi, was een zeilclub en Henk was voor zijn ontspanning gaan zeilen. In al de jaren dat hij er was, werd hij 11 maal gekozen tot Commodore, dat is de voorzitter van de club. Naast het leiden van de club en vergaderingen, hoorde daar ook het regelmatig organiseren van zeilwedstrijden bij.

Bij de aanloop naar zijn zilveren jubileum schreef hij op 17 februari 1980: “Ik heb er 12 jaren opzitten in Nyegezi en ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Mooi en dankbaar werk”. In die tijd was hij door de medebroeders van het bisdom Mwanza ook gekozen tot lid van de Regionale Raad voor Tanzania en Kenia. Ook was hij ja-ren lid van de Financiële Raad. Hij schreef op 20 april: “Ik vind het ook altijd machtig interessant om (bij de vergaderingen) confraters van over het hele land weer eens bij elkaar te zien”.

Het budget van het seminarie kwam voor ¼ uit schoolgeld van de studenten, ¼ subsidie uit Rome, en de helft uit een fonds van het bisdom. In 1982 bleek dat fonds uitgeput. Daarom werd de vakantie verlengd van 1 naar 2 ½ maand, omdat er niet genoeg voedsel was. En vier leraren gingen in juni en juli alle parochies van het bisdom af om tijdens de Eucharistie vieringen de situatie uit te leggen en om hulp te vragen in geld en in natura. De bevolking collecteerde geld en rijst, maniok, aardappelen, uien, bruine bonen en erwten. Vanaf toen werd dat een jaarlijkse collecte. Een stap naar meer zelfvoorziening. Op het seminarie zelf hadden de studenten al velden voor groente, maïs en maniok. Nu begonnen zij ook te vissen en varkens te houden. Ook werd een oude maïsmolen gerepareerd en een machine om rijst te pellen voor mensen uit de buurt, dat alles om geld te verdienen voor het seminarie.

In 1983 viel de elektriciteitsvoorziening regelmatig uit; dat was een probleem vooral voor de avondstudie. Er werd besloten zonne-energie te installeren; een hele investering en veel werk om alles op te zetten: panelen, accu´s, alternatieve bedrading en andere lampen, maar de elektriciteitsrekening zou wel omlaag gaan. Ook de waterpomp werkte op elektriciteit; voor de Watervoorziening waren enorme watertanks aangelegd, waaronder een van 100.000 liter, en die werden gevuld met regenwater of met water uit het meer wanneer er stroom was.

Op 16 september 1984 schreef Henk: “Wat ik me wel eens afvraag: moet ik tot mijn pensioen wis- en natuurkunde blijven geven, juist in deze tijd van zo´n groot priestergebrek. ... Ik geef graag differentiaalvergelijkingen, statistiek en waarschijn-lijkheidsberekeningen en wat nog meer, en ik geniet ervan. Maar daar ligt het pro-bleem niet. In al deze jaren heb ik de zin voor gebed en pastoraal bewaard, en dat blijft mijn eerste prioriteit”. Toen hij aankwam in 1967 was de Tanzaniaanse rector de enige priester van het bisdom in de staf, de rest waren Witte Paters. Zeventien jaar later, in 1984, was Henk nog de enige Witte Pater. Maar hij schreef: “Toch voel ik niet de minste spanning door deze verandering.” Naast zijn volle taak wiskunde, was hij in feite conrector, en zelfs voor een tijd waarnemend rector toen de benoeming van een nieuwe rector nogal op zich liet wachten.

Op 11 juni 1994 werd Henk Regionaal Econoom voor Tanzania en Kenia, daarbij ook huiseconoom en ontvanger van gasten in ons huis in Nyegezi. Het was veel meer werk dan hij zich had voorgesteld. Later, in maart 2001, schreef hij daarover: “Ik ben een perfectionist, wilde elke dag afmaken wat op mijn bureau lag”. Hij deed dat op week- en zondagen. En omdat overdag regelmatig de stroom uitviel, stond hij ’s nachts op zodra hij bemerkte dat die teruggekomen was, om zijn fotokopieën te maken.

Op 28 juni 1995 kwam Henk voorgoed terug naar Nederland. Op 16 april 1995 schreef hij: “Ik heb mijn beste jaren (28) aan Afrika gegeven en dat zal voor mij altijd een bron van vreugde blijven”. Na enige maanden rust ging hij naar Vaassen om daar als overste onze nieuwe gemeenschap op te zetten. Hij is er graag geweest, totdat die gemeenschap in 2002 weer opgeheven werd. Na een half jaar Dongen ging hij 8 januari 2003 naar Heythuysen. Soms voelde hij dat zijn universitaire specialisatie in een zeer bijzonder gebied wat afstand schiep met anderen. Daarom sprak hij daar maar zelden over. Dagelijks ging hij fietsen met een medebroeder; bijna elke zondag ging hij ergens voor in een dienst met preek, en besteedde heel veel zorg aan de voorbereiding daarvan. Hij was ook steeds bereid iemand te helpen die vast zat met zijn computer. Jaarlijks ging hij op een bedevaart, soms meerdere, van ruim een week elk. Toen hij 80 werd, stopte hij ermee omdat het te vermoeiend werd, alleen bleef hij nog enige jaren naar Medjugorje gaan. Ook las hij veel en graag. Na een gemene val in september 2016 werd hij niet meer de oude, en werd hulpbehoevend. Op 20 januari 2017 is hij rustig overleden in zijn appartement.

Als we terugkijken op het leven van Henk zouden we op hem ook de woorden van Nicodemus tot Jezus kunnen toepassen:

Op donderdag 26 januari zullen we om 14.30 uur afscheid nemen van Henk in een uitvaartdienst in de kapel van Huize St. Charles en hem te ruste leggen op het kerkhof aldaar.

Namens de familie

A. Ledderhof-Kager
Meppelweg 827
2544 AW Den Haag

Namens de Witte Paters

Piet Buijsrogge,
Op de Bos 43
6093 NC Heythuysen