Nouakchott, april 2004.

Verblindend wit zand ! Dit is voor mij het eerste contact met Mauritanië als het vliegtuig rond 15.00 uur gaat landen. Dat komt vanwege het zoutgehalte van het zand, dat glinstert in de zon.

En als de volgende dag tegen 10 uur 's morgens de woestijnwind, de "harmattan" opsteekt, gaat de zon weer onder, wordt alles vaalgrauw: en wáár je ook staat, zie je niet veel meer van de omgeving !

Mauritanië leeft, en beweegt zich in een cultuur van stof en zand ! Dat is het enige dat de paleizen van de rijke mooren en de schamele hutten van de zwarte krottenwijken gemeen hebben...

De asfalt-wegen van Nouakchott die de verbindingen maken in de stad zijn grotendeels onder het zand bedolven. Alle andere straten zijn van zand, ook de stoepen of wandelpaden. Er zijn géén fietspaden, en zeer sporadisch kom je een eenzame fietser tegen die zich een weg door het auto-verkeer baant.

De straten worden dus niet geveegd, en er is geen officieele vuilnisdienst, met het gevolg dat je overal de vuilnishopen en het zwerfvuil moet ontwijken.. Plastic flarden van lege zakjes zweven overal rond in allerlei kleuren: leuk om te zien maar een ecologische catastrofe ! Nouakchott alleen al gooit per dag meer dan vijf ton plastic weg een schatting aan de lage kant !

Schapen: mooie grote, statige schapen ze zijn als mensen en worden gerespecteerd; ze lopen overal vrij rond, en hebben dan ook recht om te gaan en staan waar ze willen. Ze eten géén plastic, maar wèl zijn ze verzot op karton, vooral golfkarton, dat heel voedzaam schijnt te zijn

Onbeschrijfelijke verkeers-chaos, geen verkeersborden, taxi's uit het jaar nul waarvan de onderdelen met ijzerdraad aanelkaar hangen, honderden verkopers van prepaid-kaarten voor mobieltjes; en ezelswagentjes met watertonnen die rustig overal doorheen rijden en een kakafonie van klaxons oproepen..Maar het lééft, en het werkt; en als er ongelukken zijn, verwekken deze alleen maar blikschade.

En in deze hele setting staat de mauritaanse mens !
Getaande mensen, volledig gesluierde mannen en vrouwen, alleen de ogen nog niet
bedekt - vanwege stof, wind en hitte. In kleurrijke djellaba's, met veel licht en donkerblauw, of witte met goudgeel omzoomde gandourah's, ouderwetse burnoussen, of sarongs in de mooist gekleurde motieven, afkomstig van Vlisco uit Helmond. Chechia of muts is sowieso practisch verplicht.

En daar, in dat mohamedaanse land: een bisschop, 3 priesters en 150 gelovigen in een "kathedraal" die de vorm heeft van een bedoeïenen-tent, en uitnodigt om naar binnen te gaan...


Dat doe ik dan ook, en dank Allah, de God van ons allen, dat ik weer voor een paar dagen op Afrikaanse bodem mag staan.

Webmaster-NL