Gepensioneerd.... en het leven gaat gewoon door !

Algiers, mei 2003.

Beste mensen,

De eerste november is, voor ons, onderwijzers en leraren in de gebieden rond de middellandse zee, een beetje het echte begin en de eerste mei het einde van een schooljaar .

Het is voor mij een belangrijk jaar geworden. Sinds 1 januari 2003 ben ik gepensioneerd leraar op het doven instituut, waar ik zo ongeveer vijf en twintig jaar gewerkt heb. U zult U zich nu misschien afvragen wat ik dus nog in Algerije doe ? Of ik me misschien niet verveel ?

De werkelijkheid is totaal anders, want sinds die één januari is er niets veranderd in mijn leven, want ik ga gewoon als vrijwilliger door met les geven. Hetgeen wel inhoudt dat ik nu nog maar de helft verdien van vroeger, dat wil zeggen ongeveer 85 euro per maand. Maar dat is eerder een probleem voor mijn congregatie dan voor mijzelf! Toch, en dat zullen vele leeftijdgenoten van mij betamen, kun je niet zoveel meer als vroeger en kom je zo af en gas tekort om verder te gaan! Maar we proberen toch nog om zo ver mogelijk te gaan!

Op het ogenblik geef ik les aan twee examen klassen met dove jongeren: één klas bereidt zich voor op toelating voor de brugklas middelbare school, de andere doet Havo examen aan het einde van maand juni. Mijn vakken zijn Frans en Engels.

In de vereniging voor “Ontmoeting en Ontwikkeling”, waar ik nog steeds voorzitter van ben, leggen wij ons dit jaar vooral toe op de Afrikaanse Emigranten die op doortocht in Noord Afrika, Europa proberen te bereiken. Wij hebben daarbij hemel schreiende toestanden ontdekt, zowel aan als onder de grens in het zuiden van Algerije met vele geïmproviseerde kerkhoven. Deze mensen worden geëxploiteerd door zogenaamde “passeurs” die van hun armoede profiteren. Daarnaast zijn er de klimatologische omstandigheden die deze op weg zijnde mensen dikwijls parten speelt. Wij proberen ze vooral te helpen met kleren, medicijnen en soms wat zakgeld. Een jonge nog in opleiding zijn witte pater, is ons bij dit werk zeer van nut, want dit vraagt veel moed doorzettings vermogen om dit soort mensen te onmoeten.

In het zuiden zijn 31 buitenlandse toeristen verdwenen, waaronder een Nederlander en 15 Duitsers. Deze toeristen bezitten zeer goed geoutilleerde wagens en motoren. Aangezien ze zonder gids op pad zijn gegaan, vrezen we dat ze in de woestijn verdwaald zijn. Het zou echter ook best kunnen dat ze ontvoerd zijn! In dat laatste geval zou dit een enorme slag zijn voor de weer op gang komende toeristen industrie. Zelf ben ik de afgelopen maanden drie keer in deze streek geweest met een groep doven. Het is er fantastisch mooi en het zou dood jammer zijn als we er niet meer na toe zouden kunnen gaan.

Onze vereniging heeft ook een sociaal werkster aangesteld. Samen met haar en een aantal jongeren van de wijken rond Algiers hebben we geprobeerd wat soelaas te bieden aan de armste der armste. Wij hebben daar een geparalyseerde vrouw van 45 jaar gevonden, die al 30 jaar op de grond ligt en verzorgd wordt door haar tweeling zuster. Anderen mensen leven daar in huizen van golfplaten zonder water, licht en riolering.

Het zijn allemaal personen die op een goeie dag van het platte land naar de stad zijn getrokken! De enorme overstromingen van twee jaar geleden heeft hun toestand erg verslechterd. Dankzij wat financiële hulp uit binnen en buitenland hebben we de eerste nood wat kunnen ledigen, maar ons objectief is behulpzaam te zijn bij de constructie van kleine stenen huizen

In het kerkelijk leven ben ik nog steeds bisschoppelijke gedelegeerde voor de pastoraal en wij zijn druk in de weer voor een grote bijeenkomst begin juni. We proberen na te denken over ons geloof en inzet in deze als maar veranderende wereld, vooral na de oorlogen in Irak, Afghanistan en de voortdurende onlusten tussen Palestijnen en Israëlieten.

Deze spanningen tussen de mohammedaanse gelovigen en de rest van wereld, kunnen onze moeizaam opgezette dialoog aardig uithollen en zelfs te niet doen. Van de andere kant, komen wij hier vandaag aan de dag, in dit land, mensen tegen die echt op zoek zijn naar meer diepgang. Mensen die proberen te begrijpen en God een nieuwe plaats in hun leven te geven. Het is soms voor ons heel moeilijk om dit te begeleiden in voldoende discretie en respect voor de keuze van de ander. In deze zin ook zijn hier veel Evangelische groeperingen, zeer actief.

Sommigen mensen, onze hogere oversten of bepaalde actieve groeperingen, schrijven ons lange brieven over vrede en gerechtigheid, maar in feite denk ik, dat het gene dat een ieder zo iedere dag op een zeer beperkte schaal kan réaliseren, echt werken is aan deze doelstellingen. Wij kunnen de wereld niet verbeteren, maar wel onze onmiddellijke omgeving.

Met zeer veel hartelijke groeten,

Jan Heuft, M. Afr.
heuft@ifrance.com
janheuft@hotmail.com