Homepagina > Onze overledenen > Jaar 2014. > Pater Leo Delemarre overleden.

Pater Leo Delemarre overleden.

vrijdag 21 november 2014, door Webmaster

In medeleven en dankbare herinnering,

delen wij U mede dat

Pater Leo Delemarre
(Leonardus, Franciscus, Maria),

Missionaris van Afrika
- Witte Pater,

op 21 november 2014
te Heythuysen is overleden.


_

Leo werd geboren op 25 maart 1925 te Den Haag. Om missionaris te worden volgde Leo de opleiding in onze vormingshuizen van St. Charles bij Boxtel, ’s Heerenberg, en Monteviot in Schotland, waar hij zich op 29-05-1951 door een eed van trouw verbond aan onze Sociëteit, en werd Priester gewijd op 31-5-1952. Leo had een gezond oordeel, was goed in de omgang en een gezellige causeur, praktisch van aanleg, steeds bereid een dienst te verlenen. Andere talen leren was niet gemakkelijk voor hem; hij was wel goed om iets eenvoudig uit te leggen, bv. bij geloofs onderricht en prediking.

In September 1952 ging hij naar Boxtel om een jaar voor de propaganda te werken, vooral met filmvoorstellingen. In September 1953 kon hij naar Nigeria, met een vrachtboot die over de reis 4 weken deed! Hij ging naar Ilesha, in het bisdom Oyo, om de taal te leren, lastig omdat het een tonale was, d.w.z. dezelfde woorden op een hogere toon hebben een andere betekenis. Commentaar van Leo: “Wij moeten veel onzin verkocht hebben”! Naast het gewone pastorale werk werd hij in de parochie aalmoezenier van de Katholieke Arbeiders Jeugd, van de Verkenners, en van de Misdienaars. Zij hadden slechts 4 Catechisten voor de 25 kerkdorpen, en waren niet in staat in alle scholen godsdienstonderricht te geven. Daarom probeerden zij de kinderen in hun vrije tijd zoveel mogelijk op te vangen in de jeugdbewegingen. Leo kreeg de beschikking over een 16 en een 8 mm projector, en toonde katholieke films op scholen en daarbuiten.

In Februari 1954 ging hij naar Otan, meer afgelegen, slechte wegen, en een arme bevolking. Naast het pastorale werk werd Leo belast met het toezicht op het onderwijs en het bouwen van scholen en onderwijzershuizen. Het was de tijd dat zij overstapten van gedroogde modderstenen naar cementblokken. Met scholen was men in die jaren méér bezig dan met pastoraal; Leo schreef in 1955: “Ik hoop dat het gauw tot een einde komt en we ons kunnen toeleggen op catechisatie en echt priester werk”. Als verenigingen waren er toen de Verkenners, koren, en Misdienaars; en zij begonnen met de Katholieke Arbeiders Jeugd, en met het Legioen van Maria.

Eind 1957 ging hij naar Ijio en in november 1959 naar Inisha. Het was de tijd van opkomst van de zgn. “Katholieke Aktie”, een grotere deelname van leken, met vormingssessies voor het op zich nemen van verantwoordelijkheden. Ook begonnen zij met de in Kongo opgerichte jeugdbeweging Xaverianen in alle kerkdorpen, en hadden plannen voor een huishoudschool, een ambachtsschool, en een ziekenhuis. Een Canadese Broedercongregatie gespecialiseerd in onderwijs begon een Noviciaat voor jongens uit Nigeria. Pas in 1963 werd in zijn bisdom de eerste eigenlandse priester gewijd. In de tijd van het 2e Vaticaans Concilie hoopte Leo dat de vernieuwing van de eredienst zou helpen om die niet alleen beter te begrijpen, maar daardoor ook beter te beleven. In de meimaand droeg men een Mariabeeld elke dag naar een ander woonerf. Met de hele familie en de omwonenden zong men Maria liederen, bad de rozenkrans, de priester hield een overweging, en sprak een zegen over de aanwezigen uit. Zijn regionale overste schreef 1965: “Hij wordt door de bevolking zeer gewaardeerd. Hij is goed voor zijn huisgenoten, en zijn parochiewerk is goed georganiseerd”.
Leo had een groot respect voor Catechisten en schreef: “Zij zijn onvervangbaar, en zonder hen zou ik niet weten hoe wij ons werk goed kunnen doen. Door hen kunnen wij het volk bereiken, en ook omgekeerd te weten komen wat men denkt”. Zijn regionale overste schreef: “Hij slooft zich uit voor zijn Catechisten. Hij maakt er een punt van dat alle centrale kerkdorpen vaak en regelmatig bezocht worden. Hij kan soms wel veeleisend zijn voor zijn parochianen, maar zij waarderen zijn toewijding”. Toen zijn vader overleed hield Leo een uitvaartdienst in Inisha. De bisschop was er voor gekomen, velen uit de omliggende dorpen, en ook protestantse pastores uit de omgeving.

In 1969 was Nigeria in oorlog. Leo was ver van het front, en merkte alleen dat veel dingen moeilijk of niet te krijgen waren; Het was de tijd dat de staat de missiescholen aan het overnemen was. Het missiewerk zelf werd meer parochiewerk. Het was een periode van grote veranderingen, met als teken van hoop het feit dat het aantal groeide van degenen die zich voorbereidden op het priesterschap.

In Oktober 1971 gaat Leo als pastor naar Inisha, in november 1971 in Iseyin, oktober 1972 in Ilesha, in maart 1973 in Oyo, december 1975 in Otan, en november 1977 in Inisha. Al die jaren was hij vanuit die parochies ook Directeur Godsdienstonderricht voor het hele bisdom: rondreizen, ook in andere bisdommen, informatie inwinnen, vertalingen maken, de liturgische hervorming en inculturatie doorvoeren. Veel werk, maar hij vond het interessant en prachtig. De 3 bisdom priesters van toen en de confraters werkten er graag aan mee, en zij gaven informatie over wat zij dachten dat nodig was. Hij overhandigde dit werk aan een Nigeriaanse bisdom priester in 1978, en na zijn verlof in Nederland werd hij in weer pastor in Inisha.

In Januari 1980 ging Leo naar Iseyin; met 2 anderen zorgde hij voor 2 parochies, Iseyin en Iganna. Het besloeg een gebied van 180 bij 200 km, met grote afstanden en slechte wegen, praktisch de helft van het bisdom. Het was maar dun bevolkt, en veel immigranten uit het buurland Benin. Het oude systeem waarin de kerk zelf scholen, ziekenhuizen, en polikliniekjes bouwde en runde, werkte niet meer. Om de jeugd in de bestaande scholen en hogere opleidingen te bereiken, besloot Leo om elk trimester rond te trekken met een film, met uitleg en discussie. Dat was aantrekkelijk voor iedereen, hij ontmoette de leerlingen en de leraren, en kon laten weten waar zij hem konden bereiken. In hun gebied waren meer dan 15 middelbare scholen, waarvan onder de leerlingen 10 tot 20 katholieken. Hij vormde ook leken voor het leiden van zondag woorddiensten, later voor het uitreiken van de Eucharistie; en hij gaf huwelijks-catechese en –cursussen. Bijna een week per maand verbleef hij in een legerkamp waar hij de aalmoezenier was voor zo`n 500 katholieken.

In September 1983 ging Leo naar Shaki om er als pastoor samen met 2 anderen een parochie op te richten. Het volgende jaar werd hij Ridder benoemd in de orde van Oranje-Nassau. Nu de katholieke scholen overgenomen waren door de staat, hadden zij de schooljeugd zover gekregen dat zij bijna dagelijks naar het parochiecentrum kwamen. Instructie werd afgewisseld met zang, die dan weer in de eredienst gebruikt werd, zodat zij leerden er actief aan deel te nemen. Enige keren per jaar dramatiseerden zij het evangelie in de kerk, waar ook de volwassenen van konden leren, ook niet-katholieken. Voor volwassenen organiseerden zij ook praat avonden over het evangelie, en hoe dat te beleven in dagelijkse omstandigheden. Een van de resultaten was dat heel wat huwelijken na jaren kerkelijk ingezegend werden.

Leo begon meer hardhorend te worden dan hij al was, en dit veroorzaakte communicatie stoornissen. In Oktober 1992 ging hij naar Ede (in Nigeria!) waar hij het wat rustiger aan kon doen. Juni 1994 kwam hij voorgoed terug naar Nederland, eerst enige jaren in Tilburg. Toen er een M.Afr. gemeenschap gevestigd werd in Leidschendam, ging hij daar graag naar toe. Toen die gesloten werd, ging hij naar Heythuysen. Daar waren er velen uit Zambia en Tanzania, terwijl hij de enige was uit Nigeria; bovendien hoorde hij steeds minder goed. Hij genoot van de omgeving en de rust. Omdat zijn ogen slechter werden had hij een enorm TV scherm; hij werd ook slechter ter been. Maar zijn grote glimlach bleef. Hij is rustig overleden in zijn appartement op 21-11-2014.

De uitvaart zal plaatshebben op Woensdagmiddag 26 November 2014 om 14:30 uur in de kapel van St. Charles te Heythuysen. ( Op den Bos 2 )
Na de uitvaartdienst zullen we hem te rust leggen op ons kerkhof aldaar.

Namens de familie

Ton Delemarre & Ada d’Hamecourt
Koningin Wilhelminastraat 40
3311 LN Dordrecht

Namens de Witte Paters

Pater Wim Wouters w.p.
Sector Overste
Modestusstraat 20
5101 BP Dongen

“... die onderwezen is in het rijk der hemelen,
is gelijk aan een huisvader die uit zijn voorraadkamer
nieuw en oud tevoorschijn haalt.

Mat 13,52