Wil Hafkamp ( Zr. Francis ) Geboren in Amsterdam : 1 december 1924 Eerste professie : 31 oktober 1948 Overleden in Boxtel : 17 oktober 2011 _

Op 24 oktober 2011 werd Zr. Wil begraven op het kerkhof Munsel te Boxtel, waar zij rust in de nabijheid van haar medezusters.
Tijdens de eucharistieviering ten afscheid in de St. Petruskerk van de Verrijzenisparochie te Boxtel, memoreerde Zr.Jeanne Simons het missieleven van Zr.Wil als volgt.

Zr. Wil werd geboren op 1 december 1924 te Amsterdam.
Haar vader, Coenraad Hafkamp, was leraar op een grafische school in Amsterdam.
Haar moeder, Sophie Hinterding, zorgde voor het gezin.
Er waren vier kinderen: Coen, Jeanne, Wil en Annie. Het was een hecht, warm en gezellig gezin. Broer Coen werd Benedictijn en ging naar het klooster in Vaals. Kort geleden is hij daar overleden.

Door het vroegtijdig overlijden van haar moeder, zij stierf op 56-jarige leeftijd, kwam iemand van buiten om voor de familie te zorgen. Later zou dit worden overgenomen door zus Jeanne en dat bracht de goede sfeer weer terug in het gezin.
Broer Coen was een belangrijk en geliefd persoon voor Wil en het was dan ook erg fijn dat zij na zijn overlijden afscheid van hem heeft kunnen nemen in Vaals en hem kon vergezellen naar zijn laatste rustplaats. Het heeft haar diep geraakt en zij kwam er vaak op terug.

Voordat Wil intrad had ze het diploma MULO A gehaald en ook dactylografie en stenografie gestudeerd. Daarna werkte ze drie jaar op een kantoor en hielp ze een jaar thuis in het gezin.
Op 12 september 1946 trad Wil in bij de Missiezusters van Onze Lieve Vrouw van Afrika
( Witte Zusters) in Maarn, en deed in 1948 haar eerste professie in Esch. Daarna vertrok ze naar het Moederhuis in Algiers voor een internationaal vormingsjaar samen met andere jonge zusters uit verschillende landen.
Terug in Nederland heeft ze de opleiding tot verpleegkundige gevolgd in Veghel en haar diploma behaald in 1953. In Rotterdam volgde zij daarna een cursus tropische geneeskunde en daarna studeerde zij nog een jaar verloskunde in de vroedvrouwen school in Heerlen.

Goed voorbereid vertrok ze in 1957 naar Tanzania waar ze veel jaren in het bisdom Bukoba in verschillende ziekenhuizen heeft gewerkt als verpleegkundige en in kraamklinieken.
In 1963 kwam ze terug naar Nederland waar allerlei taken op haar wachtten o.a. de zorg voor onze oudere zusters in Sterksel.

In 1966, nam ze deel aan een vormingssessie van de Congregatie in Frascati, om vervolgens terug te keren naar Tanzania, deze keer naar het bisdom Tabora.
In 1967 was ze in Bukumbi in het bisdom Mwanza en later in 1970 in de stad Mwanza waar zij ging werken in het grote regeringsziekenhuis.
Haar carrière als verpleegkundige heeft veel flexibiliteit van haar gevraagd, van ziekenhuis naar kraamkliniek en van het ene bisdom naar het andere bisdom.
Gelukkig waren er ook flinke onderbrekingen voor rust en bezinning.

In 1982 heeft ze in Usongo ( bisdom Tabora) de hongersnood meegemaakt, er was toen een grote droogte, een heel moeilijke tijd. De mensen kregen voedselhulp van Amerika. Zr. Wil zorgde met de hulp van anderen, voor een eerlijke verdeling. Een heel moeilijke en tijdrovende taak.
Vooral op het consultatiebureau voor moeder en kind was er een heel programma opgezet. De moeders met hun baby’s en kleuters die naar het bureau kwamen hadden soms maar één volle maaltijd gehad in twee dagen.

In Usongo kreeg Wil het bericht van het tragisch en dodelijk ongeval van haar zus Annie, zwager Jan en diens broer Jos. Een geweldige klap was dat voor haar, het gaf haar veel verdriet.
In Mwanza heeft Wil pastorale zorg verleend aan aidspatiënten en hun families. Ze heeft daar met veel liefde en toewijding gewerkt in het enorme ziekenhuis, dat deels aan de regering en deels aan de kerk toebehoorde.
In 1990 kwam ze naar Nederland voor een behandeling aan haar knie.
Twee jaar later ging ze weer terug naar Afrika, nu naar het bisdom Mbeya, weer voor pastorale zorg bij aids-patiënten. .

In 1994 brak de tijd aan om voorgoed terug te keren naar Nederland. Ze gaf een helpende hand in Esch, Boxtel provincialaat en Sterksel. De eerste jaren terug in het thuisland waren niet de makkelijkste. Na drie jaar in Nederland schreef ze:

Eind 1996 nam ze haar intrek in woonzorgcentrum Mariëngaerde te Warmond, waar ze vijftien jaar heeft genoten van de rust, de natuur en de vrije tijd.
Wil was een artieste, ze kon heel mooi tekenen en schilderen. Ze hield van muziek en zingen, ze zong heel goed, vooral de tweede stem. Tot voor kort zong zij nog mee in de vieringen in het verpleeghuis Liduina.

Vanwege een hersenletsel werd ze erg verward en in 2009 werd opname in verpleeghuis Mariënhave te Warmond noodzakelijk.
Op 27 april 2011 verhuisde Wil naar het verpleeghuis Liduina in Boxtel, waar ze aanvankelijk bleek te wennen. Haar medezusters, wonend in de nabije omgeving, bezochten haar vaak, maar ze werd steeds meer onrustig en angstig. Ze wilde weg en zei vaak: “Laat me niet alleen”. Ze is nu Coen gevolgd en wij zijn blij voor haar dat haar rijke missionarisleven is voltooid.

Graag wil ik de verzorgsters van het verpleeghuis Liduina bedanken voor de goede zorg en aandacht aan Wil besteed en ook de medezusters die haar zo veel bezoekjes hebben gebracht. En niet te vergeten haar nichtjes die haar zo vaak hebben bezocht, vooral Marieke. Wil sprak over haar als een heel lief en hartelijke vrouw.