Homepagina > Onze overledenen > Jaar 2011. > Zuster Caroline Lasance overleden.

Zuster Caroline Lasance overleden.

woensdag 12 oktober 2011, door Webmaster


Ik ben de verrijzenis en het leven
Wie in mij gelooft, zal leven,
ook al is hij gestorven”

Joh.11,25

IN MEMORIAM

_
Caroline Lasance
( Zr. Aloysius )

Geboren in Dongen : 7 mei 1909

Eerste professie : 25 oktober 1931

Overleden in Warmond : 8 oktober 2011


Op 14 oktober 2011 werd zr. Caroline begraven op het kerkhof Munsel te Boxtel, waar zij rust in de nabijheid van haar medezusters.
Tijdens de eucharistieviering ten afscheid in de St. Petruskerk van de Verrijzenis parochie te Boxtel, memoreerde zr. Jeanne Simons Caroline’s missieleven als volgt.

Wij nemen afscheid van Zr. Caroline Lasance, die we ook gekend hebben met haar kloosternaam, Aloysius.
Zij werd geboren op 7 mei 1909 te Dongen. Haar vader was arts en haar moeder was een schat, schreef ze.
Caroline had twee zussen, beiden ingetreden bij de Zusters Benedictinessen in Oosterhout, met wie ze goede contacten onderhield.
Ook had ze vier broers, waarvan twee op jonge leeftijd gestorven zijn en een broer die omkwam bij een bombardement in de tweede wereldoorlog. Caroline had naast haar apostolische ijver ook een contemplatieve inslag.

Na het behalen van haar mulo-diploma ging zij naar het internaat in Ubbergen voor het volgen van huishoudonderwijs. Die studie heeft ze echter niet afgemaakt, want toen zij haar moeder vertelde dat zij graag naar de missie wilde gaan, zei haar moeder: “kom dan eerst nog maar een jaartje bij mij.” Wat te begrijpen was want haar moeder had al twee dochters op jonge leeftijd afgestaan aan het kloosterleven.
Maar Caroline bleef bij haar besluit en trad in bij de Missiezusters van O.L. Vrouw van Afrika te Esch op 21april 1929.

Na het Postulaat vertrok zij naar het Moederhuis in Algiers voor haar noviciaat en op 25 Oktober 1931 werd zij officieel lid van de Congregatie door het afleggen van haar tijdelijke geloften. Haar missionarisleven was nu officieel begonnen. Afwisselend zou zij in Afrika en in Nederland werken. Maar eerst ging zij in 1931 naar Rotterdam voor een opleiding tot verpleegkundige en heeft zij een jaar in een ziekenhuis in Rotterdam gewerkt.

Na een cursus Engelse taal vertrok Caroline toen naar Tanzania.

In 1934 deed ze haar geloften voor het leven en is daar trouw aan gebleven. Het vertaalde zich in inzet voor de medemens in Afrika op medisch gebied, met grote aandacht voor de noden van elke individuele persoon.

In totaal heeft Caroline 19 jaar als verpleegkundige gewerkt in Tanzania o.a. in Kashozi en Kagondo en later ook in Mwanza en Tabora. In Nederland heeft ze vele jaren de verantwoordelijkheid gedragen voor de opleiding en vorming van de Postulanten en Novicen.
Zij was ook Overste in de verschillende communiteiten of verzorgde de oudere en zieke zusters.
Velen van ons hebben haar in die verschillende perioden gekend als een innemende en bescheiden persoon met gepaste humor.

In 1984 is ze verhuisd naar Alix le Clerc in Vught en maakte er deel uit van een internationale communiteit. Daar kon ze rust vinden en voelde ze zich thuis. De voertaal van die gemeenschap was Frans maar dat was niet moeilijk voor haar. Ze is daar vijf jaar geweest en sloot zich toen aan bij onze zusters in woonzorgcentrum “Mariëngaerde” te Warmond.
Ze heeft er genoten van hun gezelschap, van de mooie natuur en de bezoeken aan de Kapel waar ze met de Heer was.

Terugkijkend op haar leven als missionaris, dat tachtig jaar geleden begon, zien we een levensloop van komen en gaan. Steeds was zij bereid om de dienst te verlenen die van haar werd gevraagd. Zelf heeft ze geschreven: ‘Ik heb 26 keer mijn koffer gepakt en ben steeds rijker geworden.’
Dit geeft blijk van grote openheid en beschikbaarheid, steeds uitgaand naar de anderen en ‘De Ander’ en daar kun je ‘rijk’ van worden.

De laatste paar jaar na haar 100ste verjaardag, is haar gezondheid verminderd en werd zij steeds meer afhankelijk van hulp. Dat viel haar zwaar. Ook het spreken viel haar moeilijk, want ze kon niet meer zeggen wat ze wilde.

De liefdevolle zorg van het verplegend personeel en het dagelijks omringd zijn van haar medezusters werd vaak beloond met een glimlach en een knipoog van Caroline.
Ze heeft eens aan een mede zuster geschreven: “Voor mij is de Heer wel erg gul met jaren.” Daar is nu een einde aan gekomen. Caroline wij wensen je vrede bij de Heer.

RUST ZACHT

Portfolio