de Algerijnse vlag
Broeder Jan Heuft m.afr.
Algiers, 6 oktober 2005.


Op de breuklijn van de samenleving…

Zo zou je onze aanwezigheid kunnen noemen deze zomer te midden van een kamp van ongeveer 800 noodwoningen gemaakt van halve containers. Sinds de laatste aardbeving van mei 2003 wonen de mensen daarin, in afwachting van de restauratie - of het wederopbouwen van de hun in elkaar gezakte huizen. Ziedaar onze pas gebouwe huisjes op de achtergrond.
Gedurende de maanden juni en juli hadden we koortsachtig gewerkt, met de jongeren van de wijk, om twee kleine huisjes en een oppervlakte van honderd vierkante meter klaar te krijgen om er een drie weken durende jeugdkamp te organiseren en zodoende de eentonigheid en de verveling van de omgeving te doorbreken!

En ziedaar de lang verwachte dag: 23 juli 2005! Aangezien we niemand op de hoogte hadden kunnen stellen van onze geplande activiteiten, behalve de plaatselijke overheden natuurlijk, zijn we aan iedere deur van een container gaan kloppen om aan de ouders voor te stellen hun kinderen naar ons toe te sturen.

Het werd een waar succes! In minder dans één uur hadden vijftig jongeren in de leeftijd van acht tot achttien jaar en de volgende dag meer dan honderd twintig waaronder een vrij groot aantal gehandicapten!

Zowel de ouders als de kinderen waren dolgelukkig om eventjes die benauwde en bloedhete halve container te kunnen ontvluchten! De kleine vlaggetjes, in vele kleuren, die we overal aan vast gemaakt hadden, de zang en de opgewekte kreten van de jeugd gaven een totaal ander beeld aan deze plek die er eerst zo doods bij lag! Iedere dag werd hij in zijn rolstoel naar ons campement gerold!

Iedere morgen werden we weer getroffen door het beeld van een jeugdleider die zijn gehandicapte buurjongen van tien jaar in een rolstoel voortduwde om ons te bereiken over een afstand van meer dan drie kilometer, laverend dikwijls tussen de keien en de gaten in de weg. Want ook hij had recht op wat levensvreugde!

Nog sprekender was dat jonge meisje van veertien jaar, die iedere morgen, hand in hand, aankwam wandelen met haar mongoolse broertje van twaalf, opdat ook hij wat uit die kleine woning kon ontsnappen om minsten wat frisse adem in te halen en te kunnen lachen!

En dan was er ook nog die grote doofstomme jongen van 20 jaar die naast zijn doofheid nog een andere handicap had: hij kon het slijm in zijn mond niet binnen houden! Ondanks deze soms enigszins vieze aanblik werd hij door allen geaccepteerd en maakte hij werkelijk deel uit van de groep.

Maar wat een vreugde om gedurende drie weken zich te kunnen uitleven, te kunnen dansen en zingen, te kunnen rennen en springen, te kunnen leren en te kunnen spelen, en ten slotte opnieuw te kunnen geloven in een ander bestaan!

Grote momenten waren ook, net als in een echte familie, de warme maaltijden ’s middags en de constructie van een enorme boom met vele blaadjes waarop de wensen en de dromen van de kinderen en de jeugdleiders stonden geschreven. De kleine Wafa, was dolgelukkig om het alphabet op te kunnen zeggen!
De laatste dag van onze activiteiten hebben we de ouders uitgenodigd, en vele zwaar gesluierde moeders zijn komen kijken en luisteren naar de toneel stukjes van hun ongesluierde dochters of naar het zingen van in hun korte broeken gestoken zonen!

Veel indruk heeft gemaakt dat kleine meisje “Wafa” van zeven jaar, verlaten door haar ouders want geboren voor hun huwelijk, die dààr dolgelukkig voor iedereen het alfabet opzegde!

Menige traan werd weg gepinkt! Werkelijk voor ons allen, deze drie weken waren de gelukkigste sinds lange tijd en tegelijkertijd heeft het ons geleerd dat je met zeer weinig middelen toch zó ontzettend veel kunt doen!

Hartelijk dank aan iedereen die ons, op wat voor manier dan ook, mogelijk heeft gemaakt dit allemaal te beleven!


Met hartelijke groeten, Jan.

Jan Heuft m.afr.
20, rue des Fusillés
16015
Algiers (El Annasser). Giro-Nederland: 1768783
E-mail: heuft@ifrance.com of janheuft@hotmail.com
Tel  00 61 53 92 73
Fax  00 21 68 36 00





Webmaster-NL

Vorige pagina