Uitvaart van Pater Nico Kragten
Heythuysen, zaterdag 22 januari 2005

EUCHARISTIEVIERING

Woord van de Provinciaal:

Beste familie van Nico. Beste vrienden en kennisen, beste mensen, die hem met liefde verzorgd hebben en hem nabij geweest zijn in zijn laatste levensjaar.

Beste medebroeders. Ondanks een lange lijdensweg kwam de dood toch nog onverwacht. De laatste keer dat de dokter Nico bezocht waarschuwde hij hem dat de laatste fase was ingegaan. Maar Nico bleef rondiopen achter zijn rollator. Tot aan de vooravond van zijn dood. Hij bleef kiezen helder te blijven ondanks de noodzaak de pijn te bestrijden. En en zo kwam de dood toch nog sneller dan verwacht. We hebben hem bewonderd om de moed waarmee hij zijn ziekte heeft beleefd. Hij werd daarbij gesteund door de daadwerkelijke en trouwe vriendschap van een paar mensen.

Ook kwam zijn familie regelmatig en hartelijk polshoogte nemen. En dan was er de liefdevolle zorg die hij in Huize Glorieux ontving. Het gaf hem een weldadig gevoel van veiligheid. Want zo'n ziekte proces maakt ook angstig.

Hij heeft trouwens een bewonderenswaardig leven achter zich. Burundi waar hij heel goed werkte en aanvankelijk graag was, zakte steeds verder weg in stammen tegenstellingen en onrecht. Hij werd er het slachtotfer van en moest het land verlaten.

Toen begon hij een nieuw leven in Tanzania . En heeft ook daar weer heel goed werk gedaan.

We herdenken een mens die er iets van gemaakt heeft: Van zijn leven. En van zijn

sterven. Geen mens zonder angsten en onzekerheden. Maar juist daarom een mens met

moed.

We bevelen hem vol vertrouwen aan in God's barmhartigheid

ONTSTEKEN VAN HET LICHT

Het licht van de paaskaars is het symbool van verrijzenis en leven.
We steken de kaarsen rondom de baar van Nico aan met dat licht.

1)    We steken de eerste kaars aan als teken van het levenslicht dat Nico ontving op 19 Mei 1936 in Utrecht. De bron van dat licht is God ,Vader van al wat leeft. Nico’s ouders gaven het aan hem door . Het gezin waarin hij geboren werd koesterde het. Hij droeg dat licht levenslang in zich om als in een lamp. Hij deelde zijn leven, dat licht, met velen. Levenslicht: ontvangen en gedeeld.

2)    De vlam op de tweede kaars is teken van het vuur van de Geest van God, die zijn vonken uitzendt naar al wat leeft. En niet zal doven wat Hij eenmaal heeft ontstoken. Dat vuur brandde in Nico. Nico ontstak het in anderen.In Burundi ,in Tanzania en hier in Nederland. De vlam van de Geest. Zij dragen het verder.

3)    Het licht op de derde kaars is het licht van Christus. Hij ging ons voor op de levensweg: Als Licht van de Wereld. Als ons licht in de duisternis. Hij leidt ons door lijden en dood heen naar het licht van de verrijzenis: het licht van eeuwig leven. Moge het Nico’s deel zijn. Moge hij nu leven in dat licht.

4)    De vierde kaars staat voor het licht van het Evangelie. Het voorbeeld en de woorden van Jezus zijn een licht op ons pad. Missionarissen geven het door aan wie het willen horen. Ook Nico ontving het en gaf het door. Lichtende woorden. Een lichtende boodschap van hoe te leven als mens. Hoe te leven als kinderen van het Licht. Hoe te leven in het elkaar’s liefde.

5)    De vijfde kaars draagt het licht van onze hoop: Licht dat ons laat uitzien naar een betere wereld. Licht van hoop naar het beloofde land: een geheelde en herschapen wereld, waarin het Rijk van God gestalte krijgt: Op aarde zoals in de hemel. In het duister van onrecht en geweld in Burundi probeerde Nico,bijna wanhopig, dat licht brandend te houden. Moge het licht van de hoop,het licht van vrede en gerechtigheid tenslotte alle donkerte verdrijven. Vooral ook waar Nico zich inzette.

6)    De laatste kaars draagt de vlam van de liefde tussen God en mensen. Tussen mannen en vrouwen. Tussen mensen van alle rassen en talen. De warmte van vriendschap en vertrouwen. De liefde die onze levens verlicht. We hebben dat nodig om te kunnen leven. De warmte die ook Nico zocht en kreeg: Van God’s barmhartigheid. In de kring van zijn familie en van zijn gemeenschap. De warmte van de mensen die hem met aandacht en kennis verzorgden. Van trouwe vrienden. Moge dat licht van de liefde nooit doven.

Gebed:
Barmhartige God wij danken U voor het leven van Nico: voor wie hij was; voor wat hij deed. Voor al wat jij betekend heeft voor zoveel mensen in Afrika en hier. Wij danken U voor al het licht dat in hem was. Hij was afglans van Uw licht temidden van ons.Hij gaf dat licht door. Moge hij nu leven in het licht van uw aanschijn.
We vragen U dat omwille van Christus die het Licht van de Wereld genoemd wordt en die met U leeft in de eeuwen der eeuwen. Amen.

HOMILIE

(door Harrie Mulders m.afr.)

“Wie zich aan mijn opdrachten gebonden weet, en die ter harte neemt, die is het die mij lief heeft: en ook ik zal hem liefhebben en mij aan hem openbaren.” (Joh.14: 15-21)

Het was niet zo gemakkelijk om Nico goed te kennen, maar wat wij wél weten en waarvan wij kunnen getuigen, is: dat deze evangelie woorden op hem van toepassing zijn.

Op jonge leeftijd, 26 jaar oud, is hij voor het eerst vertrokken naar Burundi, een frans-talig gebied - omdat hij het grootste deel van zijn opleiding in het Belgische Heverlee verbleef. In zeer korte tijd leerde hij Kirundi, de plaatselijke taal, en wist die taal uitstekend te beheersen.

Kenmerkend voor Nico, want hij besefte maar al te goed dat de taal hem toegang gaf tot de kennis en begrip van de mensen onder wie hij werkte. Om dicht bij hen te staan, met volledige inzet en toewijding ondanks zijn zwakke fysiek.

Na een korte periode van 3 jaar als leraar op het klein seminarie, mocht hij weer terug naar het parochie werk waar toch echt zijn voorkeur lag.
Al heel snel kreeg hij de verantwoordelijkheid voor de parochie, en werd later gekozen als raadslid in het regionale team.
Zijn dienstbaarheid en inzet werd gevraagd in verschillende parochies: Rusengo, Ruyigi, Gitwenge en Gisuru.

Nico had een scherp verstand, kennis van zaken, was eerlijk met een groot verantwoordelijkheids gevoel. Die hoedanigheden kwamen hem duur te staan.
Want toen er onrust kwam in het land, een onrust die uitgroeide tot die vreselijke volkeren moord, moest Nico zijn stem laten horen.

Hij werd "persona non grata" en moest het land uit, onder zeer onprettige omstandigheden die hem diep raakten.De keuze om voor zijn overtuiging uit te komen, moet zeer moeilijk voor hem geweest zijn. Innerlijk was hij niet zo zeker van zichzelf, en die onzekerheid droeg hij met zich mee. Iedere dag bij de Eucharistie viering, bij het gebed om vrede voegde hij daar aan toe: "Geef ons kracht in onzekerheid en onrust!"

Die verbanning, en de manier waarop, was te veel voor hem, en hij kwam in een diep dal, wist niet meer welke kant uit. Maar hij had veerkracht, doorzettings-vermogen; en met de hulp van anderen kwam hij er bovenop

Werkelijk missionaris, vasthoudend aan zijn ideaal, besloot hij toch weer om terug te gaan naar Afrika, nu naar Tanzania. Voor hem een nieuw land, een andere taal met groot verschil op het pastoraal werkterrein. En hij slaagde door zijn aanleg voor talen, door zijn realiteitszin, zijn geloof en trouw aan z'n ideaal: “er zijn voor anderen”!

Tien jaar lang heeft hij zichzelf gegeven aan de Wanyamwezi. Maar toen was het op! 60 jaar oud, kwam hij voor goed terug naar Nederland, vermoeid, maar zeker niet opgebrand. Hij sloot zich aan bij onze leef gemeenschap in Tilburg en ging - ná een rust periode - een weg zoeken om zich nogmaals dienstbaar te maken.

Hij vond die weg in de gemeenschap zelf maar vooral in het bejaarden tehuis “Mariéngaard" in Tilburg. Daar voelde hij zich al snel thuis. Omgaan met de bejaarden lag hem wel. Het was veel gemakkelijker voor hem naar mensen toe te gaan,dan mensen bij hemzelf toe te laten.

Na zes jaar liep ook dat af.... In 2002 verhuisde de hele Tilburgse Witte Pater-gemeenschap naar Dongen. Maar nu waren zijn krachten op. Onderzoeken in de ziekenhuizen volgden elkaar snel op. En tenslotte werd op 31 december 2003 vast gesteld dat hij ongeneeslijk ziek was.

Een zware slag…hij wilde niet opgeven, en besloot de moeizame weg te gaan van allerlei behandelingen en onderzoeken. Een jaar heeft Nico nog gevochten met het stap voor stap inleveren van al zijn lichamelijke functies.

Met veel wilskracht bleef Nico ook in die tijd nog deelnemen aan dienstverlening in de gemeenschap van het huis. Hij klaagde niet, bleef ”ad rem” met zijn soms typerende scherpe opmerkingen. Het was zijn manier om zich te uiten. En dan zo heel nu en dan kwam er een kort woord over zijn pijn en ongemak....

10 oktober 2004 was het zo ver dat hij ons huis moest verlaten om opgenomen te worden in de ziekenboeg van Huize Glorieux van de Broeders van Dongen, onze buren. Het was eigenlijk een verlichting voor hem, het gaf hem veiligheid. Hij hoefde zo nodig niet meer zelf te tobben, en kon zo proberen wat hij nog kon. Daar werd alles voor hem gedaan door de verzorging die hij mocht genieten. Blij was hij met die uitstekende verzorging en aandacht, professioneel gegeven.

Er bleef nog een sprankje optimisme in hem:… Het was een hobby van Nico om wat te schilderen. Zijn kleine atelierkamer hing vol met schilderijtjes die hij zelf gemaakt had, en uit die serie koos hij er eentje om mee te nemen naar zijn ziekenkamer; om die daar recht vóór hem aan de muur te hangen: het was een lachende “clown” !

Ook in Huize Glorieux bleef hij vechten... wilde niet op bed blijven liggen, liep zijn rondjes in het huis met rolator en zuurstof, kwam als het wat beter ging naar de vieringen in de kapel. Naargelang het moeilijker werd en de pijn erger, scheen hij te groeien in gebed brevier en bijbel lagen onder handbereik open , ofschoon het lezen steeds moeilijker werd, en zo werd de rozenkrans zijn bid-snoer..


17 januari 2005 was zijn laatste dag, nog een klein rondje in het park naar het kerkhof en even wat bidden voor het kruis daar.. .dit werd zijn laatste uitstapje!
Gedurende de nacht verslechterde zijn toestand, en de volgende morgen, dinsdag 18 januari om 10 uur s’morgens heeft hij ons verlaten, rustig en vredig.

Mag hij nu voor altijd rust vinden bij de Heer !
Bedankt Nico,voor alles wat jij voor ons betekend hebt.

Maar wij mogen niet afsluiten zonder een oprecht woord van dank aan al die lieve mensen van de verpleging in Glorieux voor de geweldige zorg en ver-
lichting die zij aan onze medebroeder Nico gegeven hebben .

VOORBEDEN

1)    Bidden we voor Nico die tijdens zijn leven zich met woord en daad heeft     ingezet om Gods rijk van vrede en gerechtigheid zichtbaar te maken in     Burundi en Tanzania; dat hij nu zelf deel moge hebben aan datzelfde Rijk     dat eeuwig duurt:     Heer onze God, wij bidden u verhoor ons.

2)     Bidden wij voor zijn familieleden die hem dierbaar waren; ook voor de     bejaarden van Mariëngaarde in Tilburg, die hij zo getrouw bezocht en     begeleidde; dat de Heer hen allen mag bewaren in zijn liefdevolle en     beschermende hand: Heer onze God, wij bidden u verhoor ons .
    
3)    Bidden we voor al diegenen die Nico de afgelopen tijd zo kundig en     liefdevol hebben opgenomen en verzorgd. Met name noemen we de     broeders van Glorieux en de verpleegkundigen van hun ziekenafdeling;     dat de Heer hen allen loon naar werken moge geven: Heer onze God, wij
bidden u verhoor ons .
    
4)     Bidden we voor al die ernstig zieken die, net zoals Nico, een zwaar kruis     moeten dragen, en voor allen die zorgend rond hen staan; dat ze met     geduld het onvermijdelijke kunnen doorstaan en de moed niet verliezen,     en dat ze altijd kunnen rekenen op onze aandacht en hulp: Heer onze
God, wij bidden u verhoor ons.

5)    Bidden we tenslotte voor onszelf en onze gemeenschap: dat wij in onze
omgang met elkaar Gods liefde en trouw mogen uitstralen, die in
Christus zo concreet en     tastbaar geworden is, en waarvan wij getuigen
moeten zijn: Heer onze God, wij bidden u verhoor ons.

Zie verder: de foto's van de begrafenis.Klik hier.

Lees de tekst van zijn gedachtenisprentje.

Webmaster-NL