IN MEMORIAM

 

 

Zuster Odile Ramaekers ( Marie Job )

 

Eerste professie :              1 mei           1942

Overleden te Warmond : 28 augustus 2006

 

Omringd door medezusters, familie en kennissen hebben we op 1 september 2006 afscheid genomen van Zr. Odile in de St. Petrus kerk te Boxtel. Daarna werd zij begraven op de begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters. Tijdens de uitvaartdienst werd haar missionarisleven door Zr. Tiny Hölscher als volgt verwoord.

 

Van harte heet ik u allen welkom bij deze viering waarin wij onze geliefde Zuster Odile uitgeleide gaan doen. Samen willen wij de Heer danken voor haar en haar lang en rijk missionarisleven. In de vroege ochtend van maandag 28 augustus is zij heel rustig ingeslapen in het bijzijn van haar medezusters Carine Loohuis en Annie van Breukelen, die haar zo lang liefdevol hebben bijgestaan in haar laatste ziekte.

 

Graag wil ik deze In Memoriam beginnen met de Evangelietekst:

            

“Wat gij de minste der mijnen gedaan hebt, dat hebt ge aan mij gedaan”.

 

Heel haar leven was immers getekend door haar zorg en aandacht voor de arme en kwetsbare mens zowel in Afrika, waar zij vele jaren mocht doorbrengen, als in Heerlen waar zij het pastoraat voor zieken en bejaarden op zich had genomen.

 

Deze liefde voor de armen lag ten grondslag aan haar roeping: “Zich geheel aan God toewijden om aan de armen zijn liefde te bewijzen en uit te dragen”. Als een diep gelovige religieus-missionaris heeft zij dit in  haar lang missionaris leven intens beleefd.  

 

Geboren in Baarlo op 3 februari 1914 groeide zij op met haar tweelingbroer André en haar andere twee broers en zussen. André trad samen met een van zijn broers in bij de Kruisheren. Ook Odile voelde zich geroepen tot het religieuze leven en in 1939 trad zij in bij de missiezusters van onze Lieve Vrouw van Afrika te Esch.

 

Vanwege de oorlog kon zij pas in november 1945 naar Noord Afrika vertrekken. Zij werkte in verschillende van onze ziekenhuizen in Algerije in de apotheek en als laborante en wist ook anderen op te leiden en te inspireren.

 

Odile was een wijze en begaafde vrouw, die haar werk op een kundige en liefdevolle wijze verrichtte, ook als zij voor haar eigen gevoel overvraagd werd. Aangesteld als hoofd van ons ziekenhuis  “Alger Verdun” in Algiers voelde zij zich hiervoor onbekwaam, maar in geloof nam zij het aan. Bovendien vond zij dat ze zich niet direct met de armen kon bezig houden. “Voor hen ben ik gekomen” herhaalde zij meermalen. Door de doctoren en chirurgen werd zij echter geprezen en hoog gewaardeerd.

 

Na een aanvullende professionele opleiding werd zij eind 1951 benoemd voor het toenmalige Tanganyika en ook daar vinden we haar in de medische sector werkzaam niet alleen als laborante, maar ook in de verpleging en als vroedvrouw. Haar medewerksters hadden een diep respect voor haar en konden dan ook een terechtwijzing van haar kant accepteren. Op haar beurt verdedigde zij hun belangen als dit nodig was.

 

Na tien jaar in Tanzania kwam zij in 1960 naar Nederland voor de “propaganda”. Zij volgde de sessie in geestelijke  vernieuwing , het z.g.n. “derde jaar”. Daarna werd zij gevraagd een reis door de Sahara en Tunesië te maken om foto’s en documentatie materiaal te verzamelen voor het propaganda werk. Dit was een nieuwe uitdaging voor haar, een taak die zij met kunde en plezier uitvoerde. Het resultaat werd verwerkt in een klankbeeld dat jaren gebruikt werd door onze propagandisten. 

 

 

In 1963 werd zij in het Provinciaal bestuur van de Nederlandse Provincie benoemd en zes jaar later in Tanzania. Als Provinciale Assistente, zowel in Nederland als later in Tanzania, was zij een grote steun voor haar provinciaal. “Zij was een bijzondere vrouw en stond naast mij vooral in moeilijke situaties”, getuigt Carine.

 

Met haar grote bestuurlijke vaardigheden kon zij veel voor haar medezusters betekenen. Zij hadden vertrouwen in haar, Odile kon heel goed luisteren en velen vonden bij haar kracht en nieuwe moed. Zij was niet bang om nieuwe ideeën naar voren te brengen en meerdere malen wist zij tijdens kapittels, op een haar eigen manier, oplossingen aan te dragen, vooral in de moeilijke jaren van vernieuwing en overgang.

 

In 1972 keerde zij terug naar Nederland en gedurende haar verblijf in Mook volgde zij een opleiding voor bejaarden pastoraat. In 1976 werd ons huis in Heerlen geopend en werd Odile officieel aangesteld als pastorale werkster in de parochie met als speciale taak de pastorale zorg voor zieken en bejaarden. Elke week bracht zij de communie naar de mensen die aan huis gebonden waren. Zij was er voor de mensen, vooral voor de allerarmsten en maakte zich zeer geliefd.

 

Het was in die jaren dat haar ziekte zich begon te manifesteren, een ziekte die zich vele jaren zou voortslepen. In 1995 werd onze communiteit in Heerlen gesloten en nam zij samen met haar medezusters haar intrek in het woonzorgcentrum “Mariengaerde” in Warmond, waar zij elf jaar een liefdevolle verzorging mocht ontvangen.

 

Odile moest steeds meer inleveren en zag haar krachten verminderen. Maar zij bleef dapper en zo lang als zij kon, zich inspannen om zo goed mogelijk te blijven functioneren. Niettemin leed zij veel pijn, maar bleef zich interesseren in het welzijn van anderen, in de ontwikkelingen binnen de congregatie en in alles wat er in de kerk en maatschappij gebeurde. Zij genoot van de dagelijkse wandelingen met haar medezusters Carine en Annie, die door hun niet aflatende liefdevolle zorg en aandacht probeerden haar lijden dragelijk te maken.

 

Als diep godsdienstige religieuze had zij een intieme relatie met haar Heer. “Ik bid de hele dag”, kon zij zeggen. De laatste maanden waren bijzonder zwaar voor haar, en het werd duidelijk dat zij naar de voleinding van haar welbestede en vruchtbare leven toeleefde.

 

Enkele dagen voor haar dood vroeg zij om het sacrament van de zieken. Daarna wachtte zij geheel overgegeven totdat de Heer haar zou komen halen.

In de vroege morgen van 28 augustus ging zij heel rustig en vredig van ons heen.

 

De eerste lezing uit het Boek Prediker, gekozen door Odile zelf, geeft op sprekende wijze weer hoe zij op weg was naar haar laatste verblijf.  (beeld van alles wat zij langzaam maar zeker moest inleveren)

 

 

              Hoe het zilverkoord knapt en de gouden schaal breekt,

              Hoe de mens als stof terugkeert naar de aarde waar het vandaan kwam,

              maar de levensgeest keert terug naar God die hem schonk.  

 

Ons gebed vandaag is dat de levensgeest van Odile terug mag keren naar haar God.

 

In Odile verliezen wij een bijzondere vrouw en een lieve, hartelijke en opgewekte medezuster. Wij zijn dankbaar dat wij haar zo lang in ons midden mochten hebben. Dankbaar ook aan allen die haar hebben verzorgd en verpleegd.

 

Moge zij bij Hem nieuw leven en vrede vinden.  

 

 

Lieve Odile  rust in vrede.