op 28 september 2005 in de R.K. kerk van 0.L.V.Visitatie ‘t Zand

U heeft er goed aan gedaan vanavond hier te komen naar deze toch wel bijzondere wake, welkom u allemaal. Het is bijzonder omdat velen van u na 5 jaar ieder weekend hier in deze kerk zijn naam te hebben gehoord, en wij het nu hier voor de laatste keer doen.
En het is tevens goed om volgens een oude gewoonte aan de vooravond van het definitieve afscheid morgen, vanavond samen met zijn dierbaren even stil te staan, te bidden en te zingen, te luisteren en te gedenken onze overledene

Ladislaus Maria Doedens, Witte Pater, Missionaris van Afrika

beter bekend als pater Laus - en voor velen hier aanwezig "ome Laus".
Hij is hier geboren op de feestdag van Maria Boodschap 25 maart 1931
en is vrijdag 23 sept. overleden in het verpleegtehuis te Hornerheide bij Roermond.

Geboren kort na zijn tweeling zus Adriana Maria, waren zij bijna onafscheidelijk tot aan de lagere schooltijd in mei 1937. Daarna veranderde dat en bevond hij zich meer tussen de jongens van zijn leeftijd.

Na schooltijd was het buiten spelen. Er werd veel aan sport gedaan, voetballen, hardlopen, kanovaren en zwemmen. Vissen in het kanaal, en in het voorjaar - zelfs nog tijdens de eerste oorlogsjaren, eieren zoeken.
0ok werd er regelmatig een hut of een vlot gebouwd en daar in of op geleefd. Laus werd net als zijn oudere broers misdienaar. Wat niet wil zeggen dat hij - zeg maar de braafste van de klas was.
Dat bleek bijvoorbeeld toen hij in 1943, bij de aanvang van zijn studie, naar Sterksel ging, en een buurvrouw zei: "die zal gauw genoeg terug zijn..."
Het kwam b.v.b. ook tot uiting toen de Duitsers ons huis hadden gevorderd en in de tuin veel konijnen lieten lopen. Wij wisten er regelmatig 3 te vangen, brachten er dan 2 terug, kregen daar sigaretten voor als dank; en nr.3 ging natuurlijk mee naar onze tijdelijke behuizing en belande in de pan!

Dat het niet zo’n brave jongen was bleek óók nog toen hij enige jaren al werkzaam was in Oeganda. Hij had nl. geld gekregen van onze tante Mina en Juffrouw Sanders om een fototoestel te kopen - en dus óók om foto’s voor hen te maken. Ik wist dat niet, maar hij schreef mij later wél: "wil jij tante op een juiste manier netjes vertellen dat voor mij een geweer veel belangrijker is dan een fototoestel?"

Laus heeft altijd gezegd dat de vele witte paters uit ‘t Zand niet van invloed zijn geweest voor hem om óók Witte Pater te willen worden: nee, het was een benchtje uit het toen gangbare blad "de Roomse Jeugd" dat hem heeft beïnvloed om missionaris in Afrika te worden.

De eerste jaren in Oeganda was hi] echt in de rimboe werkzaam, zonder stromend water of electriciteit.
Na jaren in verschillende parochies te hebben gewerkt werd hij leraar en kwam daardoor meer in een stedelijke omgeving. Veel indruk op hem heeft gemaakt dat hij met een groep meisjes van de middelbare school voor het front uit moest vluchten om niet in de handen te vallen van de soldaten van diktator Amin.
Toen hij meer in de buurt van het Victoriameer kwam werken, ging hij daar vaak, samen met een collega uit Vlijmen of een afrikaanse collega vissen met zijn opblaasbare motorboot om Nijlbaarsen te vangen; en uiteraard op te eten.
In juli 2000 schreef hij nog: "volgend jaar kom ik weer met vakantie en dan gaan we feesten want dan worden onze schoonzussen Tiny en Rie beiden 80 en Jeanne en ik 70 jaar."

Maar een maand later kwam het bericht dat hij na een lichte - een tweede en nu zware herseninfarct had gehad en daardoor in coma in het hospitaal in Kampala lag. In die toestand is hij toch nog met een Sabenavlucht van Entebbe naar Brussel vervoerd kunnen worden. Daar stond de ambulance klaar en werd hij op donderdag 14 september 2000 naar het ziekenhuis in Weert gebracht.

Vanaf maandag 11 december 2000 tot en met zijn overlijden is hij fantastisch verpleegd op de afdeling Somatiek in het verpleegtehuis Hornerheide bij Roermond. Er waren ook bij hem betere en mindere dagen en buiten dat hij niet meer kon eten noch drinken, werd hij daarom gevoed met een sonde. Maar het ergste was wel dat hij niet meer kon praten. En het korte geheugen werkte ook niet goed meer. Wel nam hij - als je nadrukkelijk tot hem sprak volgens mij, zeg maar 90% op van wat er gezegd werd; en dan dacht ik vaak "was hij maar dement, ging het maar aan hem voorbij."

Ondanks de afstand van 213 km. gingen verschillende van ons toch regelmatig hem bezoeken en zo mogelijk met hem (in de rolstoel) wandelen in de hoop dat hij er iets aan had; want je bent in feite totaal machteloos om zijn lot iets te verlichten.
Elke dag bad je: "laat hem maar gaan hemelen."

Dinsdag 13 september was het toch nog even schrikken toen pater overste mij belde en zei: "Laus gaat snel achteruit."
Woensdag 14 zijn wij met z’n vieren nog naar hem toe gereden en hebben op advies van de verpleegkundige getracht afscheid van hem te nemen.
En zoals gezegd is hij vrijdag 23 september in zijn slaap rustig overleden. Dat zal best een hele bevrijding voor hem zijn geweest.

Hij heeft geleefd vanuit een groot geloof, met een brede belangstelling voor alles wat om hem heen gebeurde, zowel dichtbij als veraf. En God heeft Laus duidelijk geen rustige levensreis beloofd, maar wèl een voor eeuwig behouden thuiskomst

Laten wij in een korte stilte gedenken wie hij was en wat hij voor ieder van ons betekende

Laat ons bidden:
Wij zijn hier bijeen in droefheid en dankbaarheid.
Bedroefd zijn wij, omdat wij hem nu moeten afstaan.
Help ons Heer te kunnen aanvaarden dat we hem niet meer kunnen ontmoeten.
Maar ook in dankbaarheid bijeen bidden wij: barmhartige God, wij danken u dat er nu een einde is gekomen aan de beproeving die hem ten deel viel, maar vooral voor het leven van bijna 70 jaar daarvoor, van deze missionaris, broer, zwager, oom en vriend.
Wij vragen U: geef dat Laus onder ons mag blijven voortleven
en daardoor deel mag blijven uitmaken van de mensheid,
een mensheid die nog steeds op weg is naar haar voltooling,
een voltooiing waarvan u God de bezieler bent

Bidden wij nu samen: Onze Vader....Wees gegroet...
Dat hij moge rusten in vrede. Amen

Zingen wij nu samen: "Zo vriendelijk en veilig als het licht".

Lichtceremonie

Ofschoon Laus hier niet ligt opgebaard, willen wij toch voor hem het Licht vanaf de paaskaars ontsteken.
Namens ons allen zullen dat doen: Paul van Piet, Jacques van Gert, Dineke van Nel, Anja en Klaas van Jeroen, Willem Jan van ons en Monique van Jeanne.
Hun persoonlijke bijdrage zal ik, om het te kunnen verstaan, vanaf hier voorlezen. Mag ik jullie dan vragen daar te komen staan?

Toen Laus hier in deze kerk gedoopt werd was ook de grote paaskaars ontstoken als het symbool van de opstanding van Jezus de gekruisigde. Als teken, als voorbeeld dat het licht de duisternis overwint, en dat het leven sterker is dan de dood.
Luisteren wij nu naar de lezing uitgesproken door Arja...