IN MEMORIAM

Zuster Clasine Vugs (François Joseph)

Geboren te Haaren  23 maart 1921
Eerste professie  15 augustus 1954

Overleden te Eindhoven: 31 december 2004

Met veel meeleven van medezusters, familie en kennissen werd Zr. Clasine begraven op 4 januari 2005 op begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters. Gedurende de eucharistieviering ten afscheid, in de kapel van “Sancta Monica” te Esch, verwoordde Zr. Tiny Hölscher haar leven als volgt.

Op de drempel van het nieuwe jaar zijn wij hier bijeengekomen om haar te begeleiden en aan de Heer toe te vertrouwen. Na een kortstondige ziekte en een liefdevolle verpleging in Eindhoven is zij met een glimlach in de ochtend van 31 december van ons heengegaan.
Deze keer voelde ik mij heel sterk geconfronteerd met het mysterie van de dood, want na een ogenschijnlijke verbetering in haar toestand voelde zij zich toch zo ziek dat zij verlangde naar de dood. Telkens als ik haar bezocht deze laatste weken zei ze: “Ik kan niet meer, ik heb geen kracht meer om te vechten en, met grote zekerheid: “ God roept mij, ik ga naar de hemel”. Het was duidelijk dat dit haar rust gaf en dat zij het met blijdschap aanvaardde. Voor haar was het denk ik dezelfde roepstem waaraan zij gehoor had gegeven toen zij meer dan 50 jaar geleden het besluit nam om na veel strijd in te treden bij de Witte zusters. Hoe dikwijls heeft ze me niet gezegd: “Ik heb er heel lang over gedaan, om aan mijn roeping te beantwoorden, maar ik had geen rust, zelfs al had ik al hele concrete andere plannen, ik moest wel, want God riep mij”.

Clasine werd geboren in Haaren in een gelovig en harmonieus gezin. Van de 11 kinderen waren er drie heel jong gestorven en Clasine groeide op met haar vijf broers en twee zussen. Het gezin woonde vlak bij het Groot Seminarie waar haar vader naast zijn werk op het seminarie een religieuze boekhandel had. Zo kwam Clasine al vroeg in aanraking met religie en liturgische feesten en gebeurtenissen.

Op 25 september 1952 traden wij samen in bij de Witte Zusters te Maarn en al gauw ontpopte Clasine zich als een hartelijke en toegewijde medezuster. Van nature was zij nogal zwaarmoedig, maar met haar groot gevoel voor humor kon zij ons dikwijls hartelijk laten lachen. Als oudste van onze karavaan bleef zij bezorgd en kon me ook later nog dikwijls goede raad geven.

Na haar eerste professie op 15 augustus 1954 en het aanvullend vormingsjaar te Ste.Marie in Algiers, vertrok zij na enkele maanden in Nederland verbleven te hebben - naar Ujiji in Tanzania. Na de studie van de lokale taal, een studie die haar niet gemakkelijk afging, begon zij haar werk in het ziekenhuis, eerst in Ujiji en later in Bukumbi.

Clasine was een toegewijde en uitstekende verpleegster. Zij had inzicht, wist de juiste beslissingen te nemen en voelde wat de patiënten nodig hadden. Vooral haar meelevend hart kwam tot uiting door haar hartelijkheid en meevoelen met hen die ziek waren of in nood.

Zij had ook heel goede contacten met de doktoren waar ze mee samenwerkte. Zij zagen en waardeerden haar toewijding en zij was, vanwege haar vele jaren ervaring een steun voor deze doktoren, die nieuw in het land kwamen. Zij en hun families droegen Clasine op handen en zagen wat zij voor de patiënten betekende. Ook jongere medezusters getuigen hoe zij een steun was voor hen niet alleen op verpleegsters niveau, maar ook als religieuze en in de communiteit.

In 1965 kwam zij op verlof en ging voor een periode van geestelijke vernieuwing naar ons Moederhuis te Frascati. Het waren onzekere tijden in Tanzania. Zij bleef dan ook enkele jaren in Nederland, maar in 1973 ging zij weer terug naar Afrika. Zij kreeg de verantwoordelijkheid over een klein ziekenhuis zonder een plaatselijke dokter, waar dagelijks veel patiënten kwamen. Ook hier deed zij haar werk met heel veel kunde en toewijding. Zelfs na haar terugkeer in 1985, nam zij nog voor enkele jaren de zorg en verpleging van haar zieke medezusters in Nederland op zich.

Voor Clasine brak in 1989 de tijd aan om het wat rustiger aan te gaan doen. Zij verhuisde naar Biezenmortel, maar door een heupfractuur tengevolge van een ernstig auto-ongeluk ging zij uiteindelijk naar Huize Steenwijk om daar te revalideren. In 1992 nam zij haar intrek in het kloosterverzorgingshuis in Warmond, waar zij eerst in “Mariënweide” en later in “ Mariëngaerde” nog 12 jaar een liefdevolle verzorging mocht ontvangen.

Nu kon zij eindelijk meer tijd geven aan contemplatie en gebed, iets waar zij altijd naar verlangd had. Zij genoot van mystieke schrijvers zoals Johannes van het Kruis en Meester Eckhard, en zij bracht uren door in de kapel. Clasine was angstig van aard over haar geestelijk leven, of alles wel goed was, en tekortkomingen wel vergeven. “We hebben samen veel gepraat over Gods barmhartige liefde”, getuigde een medezuster. “Tegen het einde van haar leven was zij echter veel rustiger hierover geworden”. In haar persoonlijke Magnificat wordt dit mooi uitgedrukt. Het werd haar lievelingsgebed.

Eind november werd zij plotseling onwel en was niet meer aanspreekbaar. Toen haar toestand verergerde werd zij opgenomen in het ziekenhuis te Leiden waar men hersenletsel constateerde. Het leek erop dat haar toestand langzaam aan verbeterde, en na enkele weken werd overplaatsing naar een verpleeghuis noodzakelijk. Wij waren heel dankbaar dat zij op korte termijn in “Klooster Terhaghe” in Eindhoven opgenomen kon worden. Zij werd daar uitstekend en liefdevol verpleegd. “Het is hier prachtig”, zei ze herhaaldelijk, “ik word uitstekend verzorgd, en iedereen is zo goed voor me”. Toch verlangde zij naar de hemel” en ze wees naar boven!

Zij bleef heel helder tot het einde toe en was zich heel goed bewust van haar toestand. Zij was echter doodmoe en voelde hoe haar krachten verminderden. Enkele dagen voor haar overlijden verlangde zij nogmaals naar het Sacrament van de Zieken. Heel bewust ontving zij het in tegenwoordigheid van enkele familieleden en medezusters. De dag erna herhaalde ze steeds dat het heel mooi was geweest. Zij voelde zich klaar om haar Heer, waarmee zij zo’n innige relatie had te ontmoeten.
Op 31 december terwijl de verpleegsters haar verzorgden ging zij toch nog vrij onverwachts van ons heen.

Wij zijn dankbaar dat wij haar zolang in ons midden mochten hebben en gunnen haar de vrede, en de rust waar zij zo naar heeft uitgezien. Ze verblijft nu in Gods eeuwige omhelzing en is van alle angst bevrijd.

Lieve Clasine, Rust in vrede.

Webmaster-NL